Aşk'a Mektub 1

Allah seni iki cihanda da aziz kılsın. Bir tereddüt içinde terennüm etmekteyim. Kafam karışık değil karmakarışık. Karar vermekte zorlanan bir fıtrata sahip olmamama rağmen düşünceler içinde boğuluyorum. Bir serseriye dönmüş gibiyim. Ve bu sersemlik zaif bedenimi bitap düşürmekte. Bir yanda karar vermek mecburiyeti, bir yanda hayallerim, bir yanda halsiz vücudum can çekişmekte.
Çok ince ruhlu bir değilim lakin bu hal beni eritiyor. Ne söylemeliyim? Ne düşünmeliyim? Bir çok sual var amma cevap vermeye mecalim yok. Ne evet diyecek kadar cesur. Ne hayır diyecek kadar güçlüyüm. Acaip şeyler duymuşta bir meydan ortasında kalakalmış gibiyim. Gözlerim sabit olduğum yere çakılı kalmışım sanki. Önümden gelip geçiyorsun. Bir şeyler söylüyorsun, yardım ellerini uzatıyorsun ancak ne söz söylemeye ne ellerine uzanmaya yeltenemiyorum. Karşımda durmuş halimi seyrediyor bir icazet bekliyorsun. Lakin korkuyorum anlamıyorsun. Ya bir adım atarsam ileriye ve geriye dönemezsem bir daha. Ya attığım adım çıkmaza götürürse beni, ya kaybolursam karanlık sokaklarda, ya tutmazsa kimse ellerimden, döndürmezlerse gittiğim yoldan...
Bırak ben böyle kalayım orada taşlaşmış gibi. Sende oyalanmayı bırakırsın ruhsuz bir bedenin etrafında. Söylemiştim ya beni ben anlatmada anlayanlar mutlu eder. Ben bilirim sahibimi ve bulurum onu. Kalbim ürkek bir bulut gibi titreyen kirpiklerimden sağnak sağnak korkular boşalıyor. Etrafında et kemik arama. Uzat elini yüreğimi yokla. Korkak, susuz, sessiz, sersem değil mi. Kalbime değil aklıma şekva edişim. Yoruldum, bıktım, usandım ondan. Huzur denilen ne varsa aldı götürdü benden...
Ey Aşk! Senin uğruna bedenimi değil dünyayı sallarım bir soluğumla.