Asli Ayrılık

İçimin ölü topraklarında bir musalla taşının ezber döken hadisesinden ölüyorum. Bir ‘Baba’ kelimesinin ‘Yetim’ kelimesine dönüştüğü kıyametimde ben artık yetim mutluluklarımın kıyamete kadar beni takip eden dipsiz bucaksız satırlarıyım.

Elimin yağmurlarında sırılsıklam her taraf, içimin cesarete mutabık bir özürle beni deştiği ve artık o adamın gözlerinde şefkate tabi tutulamadığım gerçekliğimle her güne bin ah, her satıra bir ölüm yerleştiriyorum.

‘Baba’ kelimesi gitti önce, toprağında suladığım ve beni yaşama bağlayan bedeni gitti, yıkılmaz sandığım o adam gitti. Dağlarım devrildi, çınarımda ölen bir böcek oldum. Ağladıkça örselendim mutsuzluklarımda, ağladıkça kuruttum kalbimi.

Gün, Allahaısmarladık’ın babama emanet en hazin türküsü oluyor her gün.

Bağlamasında acısıyla beni çalıyor.

Şubat, birini yaşatırken diğerini hep öldürüyor.

Ağlamaktan usanıyor sonra kalp, gülmekten vazgeçmişken bu yüz.

Kaçıncı sensizlik doğacak derken ebedi bir özlem başa sarıyor.

Ellerin yok artık baba, ellerindeki sıcaklık soğuk bir kış gününün soğuk cansız bedendeki o ölümsüz soğukluğuna devşirildi.

‘Kızım’ kelimesinin en yaralı köprüsünden attım ben de kendimi.

‘‘Gülüm’ kelimesinin dikenlerinde parçaladım kendimi.

Ölüm olmadığı sürece hiçbir ayrılık gerçek bir ayrılık değil.

Ayrıldım, önce senden; sonra mutlu benden.

“Başın sağ olsun” diyorlar, başımızda sen olmadıktan sonra.

Mekânı cennet olsun diyorlar, sensiz mekânımız cehennem olduktan sonra.

Mekânın kalbimin en güzel köşesi, toprağında filizlenen ben…

Gözyaşlarımla sulanıyorum her ölüşümde, yetim kelimesinde ruhum sallanırken.

Tabutundaki o en yeşilde gözlerimin yeşilini unuttum.

Cuma doğmuştum, seni, bir Cuma günü benden aldı kaderin ölüm çıkmazı.

Cuma’ların hayrı senin o güzel yüreğinde kilitlendi.

Hayırlı Cumaların olsun, sana gül verdiğimi sanmıştın.

Gülerken gözünün altında oluşan gamzen yüzünde açtığını sandığım gülünken.

Ruhunun deminde demleniyorum baba, kapatma kalbinin ışıklarını…