Bal Alıp Giden

Yokluğun için susuş ısmarladım. Bunu söylerken bir duygudan değil, bir karardan söz ediyorum aslında. Çünkü bazı yokluklar konuşarak çoğalıyor; susarak ise sınırlarını buluyor. Bu susuş taze, derin ve bu kez kararlı. İçinde kaçış yok. Daha çok, daha fazla yaralanmamak için alınmış bir tutum var.

Bu boş masada senin için susuşumun yanında kabul de var, kırgınlık da. İkisi birbirine temas ediyor ama çatışmıyor. İnsan bazı duyguları çözemiyor; sadece aynı yerde durmalarına izin veriyor. Seni bu masaya oturtmakla, masanın herhangi bir objesi saymak arasında tereddüt ettim bir an. Sonra fark ettim: Nesnelerle soyut kavramlar çoktan bir anlaşma yapmıştı. Seni bende bir daha sevemeyecek olmamın anlaşmasıydı bu. Dramatik değil; net.

Mücadelenin sonuna gelindi. Ama bu, kadere boyun eğmek değil. Asıl itirazım şuydu: Sevdamın senin ellerinde heba olmasını istemedim. Susuşum buradan doğdu. Yani kaybettiğim için değil, daha fazla harcamamak için sustum. Bazen susmak, vazgeçmek değil; korumaktır.

Sen beni unutmanın gölgesinde rakı balık yaparken, ben sensiz kalmamın teyemmümündeydim. Bu benzetmeyi özellikle seçiyorum. Çünkü teyemmüm, asıl olan yokken yapılan geçici bir hazırlıktır. Sensizlik de öyleydi. Yaşamak için eksik bir yol. İbadet eder gibi seni sevdim derken abartmıyorum; bu sevginin içinde gösteriş değil, teslimiyet vardı. Gönlümün ışığında karanlığın saltanatı bile başkasına mazhar olmadıysa, bunun nedeni buydu.

Her neyse. Gidişin üzerine çok düşündüm. Bir ayrılık gibi değil de, arının kovanından bal çalıp kaçması gibiydi. Çaldın ve gittin. Emekle değil, temasla alınmış bir şeydi bu. Ama fark şu: Bu defa bu aşk vızvız etmeyecek. Ballarının hesabını sormayacak. Çünkü bazı kayıplar, insanda ses bırakmaz. Ses yoksa, takip de yoktur.

Kadehine bir hata, bir heba, bir de veda doldur ve iç. Bu cümle bir beddua değil. Daha çok, paylaştırılmış bir gerçeklik. Çünkü ben sen susarken, sensizlikte kaldığım her an çok çile içtim. Bu yüzden bu yazı bir hesaplaşma değil. Bir tespit sadece.

Belki de şunu söyleyebilirim artık: İnsan bazı sevgileri bitirmez. Onları sessizliğe teslim eder. Bu bir son değildir; ama daha fazla zarar vermemenin tek yoludur bazen.