Bir Adamın Yalnızlığı

Mart ayında olur en büyük fırtınalar.Çatıları savurur, soğuk yalnızlıkları şehrin.Bir adam bilirim bu yalnızlıkta, karlar içinde.Yalnızlığı hiç almaz üstüne.Bir ceket gibi her sabah mutluluğu giyer üstüne.Ve bir ceketi asar gibi her akşam asar onu en yüksek yere.Yalnızlık hep içinde durur adamın.Zira, belli etmez kimseye.Yine de gece ilerledimi yalnızlığı sığdıramaz içine...

En çok mart ayında yeşerir umutlar.Karlar altında bahara tutulan mutluluklar.Bir kadın bilirim karlar içinde.Umutları karışmış kelimeler içinde.Bir kamburu taşır gibi yüklenir gamlarını şehrin.Gülücükler kondurur yüzüne.Hiç acımamış gibi yüreği, yeniden başlar sabaha...

En güzel zamanlar kadardır hüzünlerin varlığı da.Bir şehir bilirim, elleri ceplerinde adamlar dolaşır içinde.Hep saklıdır avuçlarında tuttukları.İnadına kaçırıp başka insanlardan, kirli yerlerde avuttukları duyguları...

Bir sevda bilirim.Her şey aydınlığa kavuşsa, o hep karanlıkta kalır.Ne kadar açsa insanlık sevdanın hamurunu, yine toplanıp yumaklaşır.Bu yüzden yüzyıllardır hâlâ onun adı konuşulur.

Ölümler bilirim, yalnızlıklar üzerine kurulmuş.Siz yaşıyor sanırsınız, belki de o hiç y/aşamadı.Siz ağlarken, o hiç taşmadı.Ayrılıklar bilirim, aynılıklar içinde.Belki de onlar hiç kavuşmadı.

Mor bir şehir kalır geride.Bir adam yalnızlığını ütüler sessizce.Kadınlar ve adamlar hep kendi içinde yaşar, yaşanmamışlıkları.Duyguları donmuş bir şehirden, kırışık gülüşler kalır bir de.Şehir ölür...Belki de hiç doğmadı...

Yine de doğumlar bilirim, en derin ölümler içinde.Siz öldü sanırsınız, o yaşamanın derdinde.Tam da her şey bitti deken, o yenilenmenin derdinde...

Bir adamın yalnızlığı kadar, bir kadının hayatta kalma çabası...İşte dünyanın derin bulmacası.Bir dünya bilirim, yeşillikler üzerinde.Mor bir kefen giydirir içindekilere, bir kere sevince.Siz hayat karmaşası dersiniz her sorunun cevabına, aslında cevap tükenmek bilmeyen sorularda...Bir adamın yalnızlığı kalır her bulmacanın sonunda.Ve kamburu çoğalır kadının her terkedilişte...