Bir Yangını G/özler Gibi

Bomboş bir sayfaya bakıyordum şiiri sever misin? diye sorduğunda sen! Herkesin âşina olduğu hüzünlü gülümseyişimi çevirdim yüzüne doğru.

- "Şiir, akıntıya rağmen suyun üstünde durmak gibi..." dedim. Ben, dik durmayı severim...Bunu söylerken belimdeki kırılmayı hissetmedin sen! Nerden bilebilirdin hem, fayların en verimli topraklardan geçtiğini. Dik durmanın, bir ömür düşüp yeniden doğrulmayı gerektirdiğini...

İkimiz de dimdik duruyorduk suyun üstünde. Akıntıya kapılmıyorduk ne kadar yorsa da yüreğimizi dalgalar. Ben kaymaktan korkuyordum oysa, seninse düşecek halin kalmamıştı. Şiir ne kadar kapalıysa biz o kadar açıktaydık işte hayatın ortasında. Kimse üşümekten bahsetmiyordu. Yanıyordu buz gibi sular ayaklarımızın altında.

...

Yeniden başlamak nedir? diye sorduğumda, bir yangını g/özlüyordun sen. Uzakta ama içindeymiş gibi, dalgındı yüreğin...Bir şeyler yarım kalmıştı sana göre belki de...Hiç başlamamış gibi tamamlanmayı bekliyordu ya da öylece...Aynı yangını g/özledik aslında biz o gece. O gece bütün gecelerden toplanmış özlemleri saçtı...Nemlendi yüreklerimiz, uzaklarda yangın bir türlü sönmedi...

Küçük bir kıvılcım titretti bakışlarını neden sonra...

-Küllerden yeniden doğmaktır aslında "aşk" ! Dedin. Yeniden başlamak aşka ihanet olmaz mı? Sonra büyüdü gözlerin...Aşk nasıl biter, sonsuzsa eğer, aşk yalnızca onu hak eden yüreklerde gelişir ve değiştirir onu bilenleri diye bitirdin sözlerini...Sustuk ikimiz de...

...

Demek aşk hep vardı, fark etmek kabiliyetten öte bir arayışı gerektiriyordu. Bunu o gece senden öğrendim. Bir aşkı bitirip diğerine başlayanlar yolda kalanlarmış. Yolculukta olduğumu, işte o an okudum gözlerinden...

Bir an durduk, yangın durdu, suya hasret varlığımız durdu. Bir an yokluk konuştu, inkar etti aşkın varlığını, sadece bir an, yoktuk ikimiz de...İşte o an küçük kıvılcımlarını gördüm aşkın. Bir kıvılcımın yanmaya yettiğini öğretti sevgin...

19 Ekim 2012

Çat Kapı / Şiirkolik  #köşeyazım