Bizim Kız Bir Büyüse

          Bizim kız bugün tersinden kalktı. Hayata sövüp saymak, kaderine isyan etmek, boş bir sayfa bulup içinden ne geçiyorsa yazmak ve bir nebze olsun rahatlamak istedi.

          Bizim kızın etrafı kalabalıktı, yaralı bir avdı, denizin yüzeyinde sürüklenirken balıkçıl kuşların sesi kulağını tırmaladı. Hepsi bir parça koparmanın derdindeydi, geriye bizim kızdan hiç bir şey kalmayacağı gerçeği umurlarında bile değildi. Bıraktı kendini, kapattı gözlerini, acı hissetmiyordu, tek düşündüğü bir an önce bitmesiydi. Bir kaç damla yaş karıştı denize, ikisi de tuzlu fark etmez ki, anlamadılar, yok olurken bile güçlü görünmeye çalışıyor içinde ki yaranın dışındakinden büyük olduğunu görmesinler diye dua ediyordu. Ah bizim kız hayal dünyasından çıkamayan küçük bir kız bizim kız. Masalları gerçek sanan kendi masalında ki devlere, cadılara, acımasız canavarlara teslim olan, huzura götüren o patika yolu bir türlü bulamayan kız bizim kız.  

         Biraz yağmur yağsa, buram buram toprak koksa, bir kaç hayalde kaybolsa ya da kitaplığı karıştırıp fantastik bir roman mı bulsa, ne yapsa da gerçekleri unutsa. Romanlarda eski tadı vermiyor artık bizim kıza. İçinde ki sıkıntıyı nasıl dağıtsa hareketli bir müzik açıp dans adı altında zıp zıp mı zıplasa? Bu yükü nasıl kaldırsa, bizim kız dertli aynı zamanda öfkeli biraz kırgın biraz küskün biraz da yorgun. Hepsinden biraz biraz dolup taştı galiba. Bir el ona uzansa, ama bu elin sahibi bizim kız gibi hayalperest olmasa, gerçeklerle nasıl baş edebileceğini anlatsa. Mutlu anıları sadece çocukluktan ibaret olmasa, büyüyünce de nasıl mutlu olunur öğretse. Ah bizim kız bir büyüse...

          Büyüse de büyürken ruhu kirlenmese...

          Yol kenarında ki böğürtlenleri toplayarak üstünün kirlenmesini umursamadan yine uzaklara gitse...

          Bu istekten de anladığımız üzere bizim kız büyümeyi istese de kalbi hala küçüklükte...