Bugün

Kimseye bulaştırmadığım yaralarım vardı. kimseye söylemedim yaramın yerini ,hiç kimse bilmedi.
''neden, bizi bıraktı'' ...ki ,bu cümle uzun süre canımı yaktı ,diğer çocukların küçük gölgelerinin yanında, sana benzeyen büyük, kocaman gölgeli adamları görünce daha çok.
Büyük ellerini aradığım vakitlerim oldu, ta ki sen kapıyı çarpıp gidene kadar. o an sanki bir deprem oldu, odamın direkleri sallandı gürültüyle...senli hangi kareyi tutsam aklımda acı işte!!.
Çatık kaşlarının altına sığınmayıda severdim ben aslında, bilmezdinki sen...sen bilmezdin ,sinirli tavırlarını kendine oyuncak yapanın ben olduğumu.
sinirli ,çatık kaşlı dev...
Bizimle kalsaydın eğer, bütün oyuncaklarımı önüne döküp kır! diyecektim bunlarıda kır!...hepsini kır. evdeki tabaklar ,porselenler, çocuk düşlerim ,annemin kalbi gibi kırılacak ne kaldıysa kır!!.
Yinede
büyüyünce sana sığınacaktım, kolları sökülmüş bez bebeğimle.
Sen sürüklenip giderken o yabancı gölgenin peşinden, küçük kirpiklerim ardından bakmasaydı silecektim seni, yaralarımdan.
büyük ellerine, sığamadık biz!.
O gün bitti!
Bugün öldün!.


Arkadaşımın duyguları ,benim kalemimden
23.07.2011