Büyürken

İyileştirir gözüyle baktığın zamanın deva taşlarına basarak yürüyeceksin yine zamanın kendisine inatla. Ama durmayacaksın onursuz, ruhsuz, ezip geçen ve seni yiyip bitiren duygularda; belki zamanın en çok kanattığı yerinden kanatarak öpeceksin sade kendini; ama yine de seyretmeyeceksin boş yolların kalbini doldurmayacak ümitlerini.

Böylece, öncelikle kendin olarak ekeceksin tohumlarının ana dillerini; ekinlenirken büyüdük diyecekler topraklarına emanet ettikleri yılların onları beklentileyişlerine...
Ne olursa olsun sadece sevip sevilmenin mutluluğun kendisi olduğuna ikna edemeyecek bir daha seni. Anlıyor insan eninde sonunda haksız kazançların acıları çoğaltan tek kayıp olduğunu ve bir zaman, saymıyorsun bile kalbini eline almana sebep olup mantığına sahne yazdıran fuzulilerin ne vakit seni sen yaptığını.
Sevmek de öğreniyor zamanla, bir insana doğru sevmeyi her daim anlatamayacağını, sırf bu yüzden darılmaya gücenmeye kendisinin bile hakkının olmadığını...