Dondurucu Soğuk Gece

Gece çok soğuktu. O kadar soğuktu ki, Latif hayatında ilk kez nehirde yüzen buz kütleleri gördü. Bunu sadece ailesinin anlattığı hikayelerden biliyordu. Sözde bir kıyıdan diğerine yürüyebilir ve buzda kayabilirsiniz….

Güvenli bir bahis, diye düşündü, ceketini çıkarıp köprünün korkuluklarından aşağı fırlatırken. Sonra ayakkabılarının bağcıklarını çözdü.

- Çıplak olmak istedi!

“Bunu onaylayamam." Karanlıktan çıkan adamın sesi sert ve buyurgandı. "Acılar içinde verilen hediyeyi kimse çöpe atmaz."

Latif durdu. Onunla buyurgan bir şekilde konuşan adam otuzlu yaşlarının başında olabilirdi. Saçları, kusursuz dikilmiş bir takım elbise ve özenle düğümlenmiş bir kravattan oluşan şehir kıyafetiyle çelişiyor gibi görünen omuzlarından aşağı dökülüyordu.

Latif..., "Muhtemelen seni evrenin sahibi gönderdi," diye alay etti ve yabancı, "Belki" diye yanıtladı. Sonra ceketini çıkarıp Latif’in sırtına geçirdi.

"Evine, çocuklarının yanına git. Seni bekliyorlar."

“Yiyecek hiçbir şeyleri yok. Benim de ellerim boş."

“Ama sana sahipler."

Latif bir an yabancının sözlerini düşündü, başını salladı ve eve gitti, orada çocukları onu karşılamak için koştu ve bacaklarına sarıldı. Sonra içini bir mutluluk kapladı, çünkü onlara saçlarını okşamaları için iki soğuk elden başka bir şey getirmemiş olmasına rağmen, onu seviyorlardı.

Ertesi sabah gazetede yoldan geçenlerin göğe yükselen garip bir figür gördüklerini okudu.