Dünyanın En Hassas Yerleri

Beni hala hatırlayabildiğin bir yerinden yırtmak isterdim zamanı.

Seni hala koklayabildiğim bir zamanda durdurmak isterdim dünyayı.

Bak!!!

Boş şimdi her şeyin içi. Ne kokusu var ne de tadı. Yitirmek böyle ağır olmamalı.

Ah bilmezsin…

Zihnimde ne çok hikaye var hiç anlatılmamış. Ne çok kucaklama var sana daha doyamamış.

Şimdi ben onda yükle nereye gideyim, sen söyle. Toprak mı...

Almaz ki beni içime bunca yarımla.

Sormaz mı bana senin diğer yarın nerede diye.

Gittin...

Ya da sen sadece gittin sandın. Bilmedin ki senden sonra dünyanın çivisi çıktı. Tanrılar birbirine savaş açtı. Taş taş üzerinde bırakmadı. Öfkeleri öyle çoktu ki umursamadılar yaptıklarını. Hatta öyle kör oldu ki gözleri acıdan, varlıklarına lazım olan o son inanan, yine onların elinden fırlayan zavallı bir taşın altında kaldı.

O an anladım.

Ölüm her şeyden daha güçlüydü. İçindeki tüm inancı, tüm dayanağı alıp götürüyordu. Belki de artık ona tapınmalıydı.

Şaka...şaka...

Tamam kızma bana. Bilirim böyle konuşmamı hiçbir zaman sevmedin. İki elin belinde, bana kızmak için zorladığın ifadeni görür gibiyim.

Tamam ama sende hiç bilmedim ki sensiz dünya ne biçim…

Hani izlediğimiz tüm o korku filmlerinin üzerine, tüm o zombi felaketlerini, hatta bir türlü ölmeyen o kötü ruhları, yetmedi dünyanın bin bir türlü sonunu gösteren her filmi düşün…

Yetmez...

Eksik kalır sensizliği anlatmaya. Hatta öyle eksik kalır ki, utanır kendinden, asar kendini o dar ağacına.

Yetmez başına dikenli telden bir taç geçirir, yetmez sağ tarafından bir mızrak saplar, yetmez bileklerinden birer çivi çakıp cezaya bırakır kendini sonsuzlukta.

Ah acıyor dünyanın en hassas yerleri.

Bilmezsin sen bilmek artık senden çok ayrı bir yere kilitlendi.

Belki ben bulaştırdım ona da bu acıyı ama artık bu acı inan beni de aştı.

Dilim eriyor yavaş yavaş. Anlatmaya çalışmaktansa o bile bilinmeyen o tarafa saklandı.

Sustu...

Bir avuç toprak… kalmış elimde.

Neye yarar..

Sence kaldırır mı bunca acıyı.