Düşe Yazanlar

Bir bilinmezin, bir tek kendi bildiği bir sırrı varmış. Kimseye söylememiş o sırrı, bilinmezde kalmak için.

Bir kalbin birden çok derdi varmış, kimseye anlatmamış derdini, tasasının sadece kendinde kalması için.

Yol uzun dedi ayakları...

Haydi geç olmadan düş yola...

Konuşmaya durdu dili, kapısında öksüz kaldı cümlelerin. Çıktı dünyanın damından attı kendini boşluğa.

Düşmek ah o düşmek hiç bu kadar sonsuz olmamıştı.

Hayat dedi biri işte bunun adı.

Sustu, ağzından çıkanlarla ruhunu kirletmemek için.

Yol zorlu dedi ayakları...

Hadi sis basmadan düş yola...

Yürüdü hiç bilmedigi kadar çok zaman. Yürüdü sanki hiç durmadı zaman.

Sonunda çöktü yorgunluktan dizleri. Bir dost meclisi gördü tam da çöktüğü yerde. Telaşlı ve kusursuz bir düzende çalışan karıncalarla söyleşti orada. Baktı ruhu bedeninden çıkmış küçük bir böcek, binmiş gidiyordu karıncanın sırtında yeni varlığına...

Anladı ki hiçbir şey boşa çıkmıyordu kendi yaradılmışlığında.

Döngü dedi işte biri bunun adı.

Peki ya ben dedi, yutkundu, gözyaşlarına hakim olmak için...

Yol dertli dedi ayakları.

Daha da acımadan düş yola.

Esti rüzgar hadi kalk der gibi. Tuttu elinden yola düşürdü yine ayaklarını. Anladı ki yeri burası da değildi. Sığamazdı ki küçücük karıncaların inine..

Gerçek dedi işte biri bunun adı.

Bir hışımla kalktı yerinden, yürüdü, içindeki acıyı rüzgarla savuşturmak için.

Yol uzun dedi ayakları...

Sus dedi sus artık yeter.

Ne zaman büyümüştü ki içinden taşacak kadar kimsesizliği, ne zaman kaybetmişti ait olduğu yeri evrendeki.

Yürüdü düşündü, düşündü yürüdü...

Ne yol bitti ne düşünce ama düşünce, düşünce durdu acısıyla...

Öpünce dudakları toprağın nemli dokusunu..

Kendine sordu...

Toprak mı olacaktı yoksa hep son durağı..

Düşünce durunca, düşeceği yer yine topraktı, düşünceyi, düşünce buldu...

Yol daha yeni başladı dedi ayakları.

Yine düşünceye kadar hadi düş peşine...