Engelsiz Yürekler...

Keşkeleri emanet edip bir şakiye, şikayet etmeyeli bu kalpten yıllar oldu sevgili!..Yediği yemeğe bile bin kusur bulanları, ardımda bırakıp yollara düşeli..

Kalbin kabz dönemlerinde yaşadım en büyük korkuları..beni zamana tutsak eden tutuklukları..Güneşim ebedi olsaydı, sönmezdim böyle ani..Süre verseydin belki, çözerdim bu muğlak hali..Keşkeleri terketmek kadar zordur, olanı kabullenmek..Sevinip, üzülmeden fazla, kalanı hoşgörmek..

Kendimize yeni kurallar koyduğumuzdan beri, çıkmazların adı oldu "hayat"..Her engelde, engelsiz yaşamanın..engellere rağmen, kendiyle barışmanın adı...

Çözüm sandığımız koridorlardan, hep aynı salona çıkıştı hayat..Giriş kadar kolay olmadı çıkışı bulmak..Kapılar, engellerin yeni adı oldu adeta..Hoşgelişlerle karşılandığımız bu kapılar, gülerek gitmenin adı oldu öyle ki..

Engellerle yaşamayı öğretmemişlerdi işte.Engelli insanlar olsak da toplumda, engelsiz gibi sevinmeyi, mücadele etmeyi, hissetmeyi..

Hep kusursuzlara özgü bir hayatı empoze ettiler bize..Engellilere yer vermediler içimizde..Kusur dediler bu halimize..Fiziksel engeller kadar, sevmeyi de özür kabul ettiler öyle ki..Sevince, türlü engeller koydular önümüze..Hayalat dediler, abartı dediler bu hissimize..Korkunun adı oldu, engeller..Kaçmanın adı oldu, başlamadan bitirişler..Her yenide tevbe edişler, yeminler dolusu..

Engellere rağmen, sevmeyi de öğretmediler bize..tüm zayıflıklarımız içinde..İtiraf etmekten korktuk duygularımızı..Aslında kendimiz koyduk, engel sandığımız yokuşlarımızı..Geçmekten korkunca engelleri..engelsiz yaşamak oldu bu takıntının adı..Kimseyi istemedik içimizde..ama hayranlık besledik gizlice..Herkes bizi sevsin, bilsin istedik..ama hep uzaktan deyip, samimice sevmedik..

oysa engel denilen şey beyinlerdeydi..Mutluluk ve huzur, engelsiz yüreklerdeydi..