Hatırlamasa da Seviyorum

Normalde hatıra biriktirmek gibi bir alışkanlığım yok. Kafamıza bir bilgisayar yerleştirilmiş olsaydı, düğmesine basıp tüm hafızayı silen? Demans, hayatın anlamını bulanıklaştıran bir sis gibidir. "Boşlukta biçim yoktur" sözü, belki bu sisin içindeki bir fısıltı.

Demansa yakalanan; tanıdık yüzleri, anıları, hatta kendisini kaybeder. Ağrı, korku, karışıklık... Her şey bulanıklaşırken, sevdiklerinin ellerini tutmak, belki de tek biçim.

Bu süreçte en zor olan, ailemin yükü müydü, yoksa iç dünyam mı? Onla bağ kurmak mı, kendi acım mı? Gelecek yoksa, geçmiş de gölgeleniyor. Anılar silinirken, sevdikleriyle bağlar kopuyor gibi...

Demans, sadece hafızayı değil, kimliği de eritiyor sanki. Sevdiklerine destek olmak, kendi acını bir kenara koymak... Ve onların gözlerindeki "ben kimim?" sorusu.

Bazen anılar yerine sevgiyle kalmak... Belki de en büyük biçim. Bu süreçte en çok ne mi yardımcı oldu? Bir ritüel, bir anı, bir söz... "Ben buradayım" demek. Elini tutmak, gözlerine bakmak, sessizce yanında olmak...

Hatırlamasa da "Seni seviyorum" demek... Ya da "Sen benimsin". Bir ritüel, anıları sarıp sarmalayan bir kutu gibidir. Mesela, her gün aynı saatte elini tutmak, bir şarkı mırıldanmak... Sevdiği bir yemeği yapmak, kokuları hatırlatmak.

Demans, anıları dağınık bir puzzle gibi yapar. Ama gezdiğiniz yerler, kokularla, duygularla geri gelir. "Hatırla mı?" diye sormak yerine, "Burayı sevmiştik, değil mi?" demek...

Bir eşya, anıların saklandığı, sevgiyle dokunulan bir kapı gibi. Ona sevdiği bir eşyayı gösterip "Bu senin..." demek... Belki gözlerinde bir ışık yanar.

Sevgi, hatırlamasa da kalır. Ona bakıp "Seni seviyorlar" demek... Gülümse, gözleri parlasın, elini tutsun... Her tepki, bir bağ.

Tanımamak, bir eksik nefes gibi... Ama sevgi, tanımasa da bağ kurar. "Seni seviyorum" demek... En güzel şey, onu sevdiğini bilmek.

Torunlarına onun hikayelerini anlatmak... "Biz geliyoruz" cümlesi, onun için bir umut, bir sevgi patlaması gibiydi. Ne büyük bir hayal, ne büyük bir sevgi.

Sait Yıldırım anısına 

İlknur Özgün Yıldırım

10 Aralık 3025

İzmir'den..