Kal

Düş sözcüğünün yerini değiştirdim. Kimse bulamaz senden başka. Öyleyse, Lavinia gidebilir. Lavinia, kal diyemeyen şairlerin mezarlığıdır. Bohemya ovasından kalkan rüzgârla siliyorum görünmez iplerin sulandığı boynunu. İzinsiz giriyorum kendine sakladığın yalnızlığını su gibi içen kentlere. Çakallarla yaşamaya alışanların, can sıkıntısı ve tiksintinin kahramanlarına kalbimi açıp gösteriyorum, ardına bakmadan kaçıyorlar.




Bu güvenilir sürekli aldanma düzeneğinde kirlenmeden sevmenin sınavlarından geçtim. Hani sen gülüyorsun ya; ben onu her şey sanıyorum, dünya aniden turna panayırına dönüşüyor. Sonra bir an için kollarımda olmadığını fark ediyorum ve seni arıyorum o mahşer kalabalığının içinde. Bulamıyorum ve gittin sanıyorum. Trafiğe takılmış bir fısıltıyla kendi kendime sana 'kal' diyorum. Nerde olursan ol duyuyorsun beni. Omzuma konan bir kelebek gibi yanaşıp; Şişşş! buradayım diyorsun. Ayaklarıma dolanan yılanlar meclisi dağılıveriyor. Düşlere hep böyle yakalanıyorum seninle.




Biliyorum her gitmek istediğinde seni tutan o anımsama krallığı, saf sözcüklerle ışıldayan o yıldız yağmuru, yüzyılın alnına çakılmış saat kulesidir. Lavinia giderse gitsin, sen kal sevgilim. Sen kalınca sonsuzlukla kahvaltıya oturuyorum. Müzik yeniden başlıyor. Müzik dürüsttür. Üç tarafı densizlerle çevrili bu yalancı heyecanlar marketinden, bu herkesin birbirine benzemeye çalıştığı parıltılı salonlardan uzaklaşıyorum. Kal sevgilim, sen zihnimde kalınca çocuklarını öldüren devlete karşı kendimi daha güçlü hissediyorum.




03 Kasım 2013