Kal Deseydim

Yine hüzünlere bulanmış uykusuz geçen bir gecenin sabahı,yine sensiz sessiz bir sabah...


Hala zihnim ve yüregim derin düşüncelerde; kal desem kalırmıydın?Kalırmıydın bende yüregimde.Ben seni bu kadar cok seviyorken sana kal diyebilseydim kalırmıydın yoksa sesini nefesini alıp gene gidermiydin.


Giderdin evet gene de giderdin hemde tıpkı simdi yaptıgın gibi ardına bile bakmadan giderdin.Ardında bıraktıgını umursamadan bencilce ceker giderdin.Bi an olsun düşünmeden sensizligin bana neler yapacagını,sensizligin beni ne denli acıttıgını bile bile giderdin.


Diyemedim kal diye, demek icin ne de cok kendimle kavga verdim halbuki.Ama sende biliyorsunki diyemememin tek sebebi gene sensin; yuzumdeki gülüşünde hüznünde,mutlulugumunda mutsuzlugumunda sebebi sen oldugun gibi onunda sebebi sensin.keşke diyebilseydim ama diyemedim...


Keskeler ve amalar arasında sıkısıp kaldı umutlarım...Satır aralarına gizledim seni ve sensizligi....Senle başlayan cümlelerimde noktalama işaretleri kullanmıyorum artık.Sen her ne kadar sonunda bol nokta olan cümleler kursanda ben sadece virgül koyuyorum.Sende biten cümle bende hala bitmedi cünkü bitmicekte,,,