Kaplumbağa Misali

Zamanla aram pek iyi değil. Hatta bazı günler hangi güne uyandığımı bile bilmiyorum. Yalnızlıkla ilgili bir problemim yok umurumda değil uzun zamandır bir çok şey.
Zaman demişken size de oluyor mu bilmem ama; bana hep şey oluyor bir çiçeği sularken ya da bir türkünün nakaratına eşlik ettiğim sırada sanki, sanki ben buraya ait değilmişim gibi hissediyorum. Sanki çok çok eski zamanlarda yaşamalıymışım gibi. Belki de bu yüzden kimseye ait olamıyorum hiçbir yere , hiçbir zamana ...
Bu yasadığım dönemle aramda uçurumlar var. Ben yavaş yasamaktan yanayım. Öyle de yaşıyorum kaplumbağa misali... Mesela akıllı telefon kullanmıyorum. Yadırganıyorum fazlasıyla. Umursamıyorum! Telefonun insan özgürlüğüne ciddi zararlar verdiğini düşünüyorum. Yalnızca bu değil zira bir çok şey var sayabileceğim, hızına yetişemediğim. Saatlerce boş boş gezinilen sosyal medya var mesela her yeni gün birbirini kopyalayıp yapıştıran hayatlar... 3 yaşındaki bebeğin elinde tablet var mesela.. 10 yaşındaki çocuk; odasında masa basında ömrünü tüketiyor şimdiden... 20 yaşındaki hanım kızımız twitter niyetçisi olmuşken, aynı yaştaki bey efendimiz çoktan bilmem kaçıncı aşk acısını çekmiş youtube'a yüklemiş.. Yetişemiyorum efendim yetişemiyorum.. Etrafımdaki her şey çok hızlı gelişiyor. Kaplumbağa edasıyla yasadığım ve içinde bulunduğum döneme kafa tutmak da ayrı bir gurur kaynağı kendi adıma.
Delilik mi? Deli olduğumu söyleyen elbette oldu. Öyle miyim ? Belki... Eleştirmek istediğim bir çok şey var ama hepsinin temelinde aynı şey var değerli okurlarım; insan olduğumuzu unuttuğumuz anda hızlanıyoruz. Yanlış olan ama doğruymuş gibi lanse edilen şeyleri bir halt sanıp, gül bahçesine koşacağız diye kır çiçeklerini eziyoruz. Hayat hızlı yaşamak için fazlasıyla uzun. Bazı şeylerin tadı yavaş yavaş çıkarılmalı ...