Katilmişim

Bilinçaltında öldürmüş. Görünüşüne aldanmamak gerekir. Düşünceme göre henüz düzelme normale dönme aşamasına çok vakit var. Bana öyle geliyor ki hipnozdayken bile yalan söylüyor. Sebeb ne olursa olsun tehikeli. Kendine tehlikeli. Sanki yaşamak onun için bebek oyuncağı.
Ölmekse... yoksa aman tanrım ben bir ölüyle mi uğraşıyorum yıllardır? Ne saçmalık ama! Masumda. Yalnız gerçeği mi anlatıyor, gerçek mi onu anlatıyor?

"Halbuki o gün yemeğe çıkmasaydım iyi olurdu. O zaman ki yaşantımla şimdiki yaşantım arasında uçurumlar olurdu. Ama çıkmış bulundum. Gördüğüm manzara iç açıcı değildi. Birdenbire kanımı içmeyi özledim. O'nunkini içemeyeceğime göre. İnsanım sonuçta. Kıyamadım kanına. Hamile filan kalırsa gereksinimi olur çocuğuna diye düşünceye kapıldım. Eve döndüm. O gün bir başka mutluydum. Garip bir mutluluk. İnsan aldatıldığında bile mutluluk duyabiliyorsa o insanda bir anormallik var diye düşündüm. Ben o zaman anormaldim. Bu anormalliğimi pekiştirmek için
bahçeye binüçyüzdört kitabımı yığdım. Hiç üşenmedim. Gittim benzinciden bir biden benzin aldım.Bahçede ki kitaplarımın üstüne döktüm. Hep Hitler, Darbeciler yakacak değil ya, tam da tesadüf işte "Yaş Gününü Unutan Çocuk" adlı kitabı Hitler yakmış...en üstteydi. Zippo çakmağımı Humphrey Bogart tarzı kullandım. Alevler hoşuma gitti gecenin bir yarısı. Zaten itfayiciler gelene kadarda hemen hemen hepsi yanmıştı. Böylelikle cinayet nasıl işlenir öğrenmiş oldum. Artık katildim. Karakoldaki memurlar deli olduğumu söylüyorlardı. Güya diyormuşum ki; binlerce karakteri öldürdüm ben binlerce insanı. Asın beni..."

Bilinç altında öldürmüş. Doğrusu korktum okurken. Devamı da vardı. Cesaret edemedim. Hakkımda ne çok şey yazmış. Tarihler notlar tutmuş. Bazı yerlerinde tıbbi terimler kullanmış. İyi de bunlarıanlatan sahiden de ben miyim?