Kusurlu Bulundu

Kayboluş lekeleri dökülüyor bu aşka; adım sorar oluyor acı adını, cetvelle dövüyor bir daha yaşamayacak oluşun adımı. O vakit adımlarım kısalıyor Sevda yollarına dair, kendi kalbini martının kanatlarına takıp kıran zalim de ben oluyorum. Vitrin paydosları geçiyor ömrümden, en beğendiğim kıyafet olmak kimyasında bile sana adanan hayranlığımı aşamıyorum.

Ben artık yokum. Hayat ateşinde yanıp pişen sevda gençliğimi çalıp suyunu dökemeyen insafsız sana rastladım ya; ben yokum artık seni sevmek cehaletinde.

Kelimeler hanımellerinde terlerimi döküyorlar; çiçekler bile güzel kokamıyor artık bu sevdada. Kara'nın beyaza hasreti imkansız söyleminde son buluyor. Ben artık yokum gözyaşlarımda, senin için acıttığım kalbimin yorgun uyanışlarında ve ben yokum artık seni seviyorum cümlesinde uyumakta olan bekleyişlerimde. Bir sen vardın kalbimin isimsiz mektuplarındaki zarfımın asil pusulasında; kendime toz kondurarak sende yoz günahlarıma büründüğüm, paket paket mutluluk sunulsa bana sensiz, onsuz mutlululuğa bile aç kalırım dediğim bir sen vardın kalbimde kendimi küçültüp hep seni büyüttüğüm. Dolan gözlerimin kuruduğu ve sonbahar yapraklarını aratmadığı yaş sevdamda artık ben yokum. Yokluk kürsüsünde kendimi dağıttığım ve yalancı şahit aşkımın hüküm giydiği asıl yalnızlığımın perişan hali vicdanımın esaretidir.

Sen yoksun artık. Fazla fazla sevdiğim gecelerin uykusuz sabahlarına direnerek rüyalarımda ıslak umut hançerimle canıma kıydığım sevdiğim sen bende yoksun artık. Öpülmekte gecemin kır saçlı yalnızlığı; yanlışlıkla sevdim, kusura bakmazsın umarım...