Mademki Yoksun

Sevda bakkalından hiçbir şey almadan çıkıp gitmiş gibiyim. Özrü kabahatinden büyük sevdiğim; ben artık bizsizim. Dağıttım gönül soframı, talan soframın bereketi üstüne yapışan küflü ekmeğinde kaldı gözüm, bunca doyduysam yalnızlığa, size ne gerek var?

Kendi aşkından fukara kaçak yârim... Uçuyorsun, ben de senin peşinden. Neden, niçin, gelme deme bana. Bırak, tadına varsın asil yalnızlığım. Senli günlerimin neşesinden çalsın zamanım...

Gözleri hançer, ruhu dar sevgilim; ben sana hep yeminliydim. Tövbe vaktimi şaşırmıştım seni sevdiğimden beri. Şimdi rüzgar esiyor yine hep sana doğru. Uçuyorum. Ağaçlar dans ediyorlar öfkemin koynunda, bilsen sana nasıl kızıyorum!

Sen beni öksüz, sen beni yetim, sen beni bensiz en çok da sensiz bıraktın ya; bilsen sana delicesine kızıyorum!
Aşk ezanı okunmuş gönül Kaçağı sevgilim; beş vakit zaten sensizdim.

Şimdi izin ver kokunda Yasemin Çiçekleri şenlensin. Uçuyor rüzgârdan saçlarım, bil ki sana doymadıysam aşk kazamı da kılmam, öylece günaha meydan okur, soyunur gecelerim...
Bil ki sen Yoksun ya, köpeklerin kemikleri kedilerin fareli niyetleri de bana küs. Onlar bana Muhtaç, ben sana aç... Doyamadım, doyamam ki.

Şimdi alın terimi döktüm kaldırımlara, geçtiğin yolların izini kapatsın. Şimdi hüznümün terini sildim, mutluluk senden yana bana yoksa ben de yokum sana. Köhnelerde dilberler yaşarmış, aşk üç harfli yalanın sensiz zamanındaymış. Uçuyorum içer gibi dünlerimi, mademki Yoksun kapadım gözlerimi...