Mecburiyetten Mahkumiyetedir Sevgilerimin Bedeli

Bu şekilde yaşamak istemediğime karar verdiğim gün küçük bir ferahlık kaplamıştı kalbimi, Sonrası malum o malum gün gelene kadar sabırla ve her sabah küfür kıyamet, ayaklarımı sürüye sürüye gittim, geldim, gittim, geldim...

Günler günleri kovalaya kovalaya geride sadece boğazın iyot kokusunun güzelliğini, belki bir bilemedin iki insan siluetini alarak hafızama malum son güne ulaştım. Bir bitişten sonar başlayacak güzel günlerden çok bir rektefiye başlangıcıydı ruhumda malum son.

Uzunca zaman sonra ilk defa bu denli güçlü ve derin bir nefes alıp, ardıma hiç bakmadan terk ettim dünyanın en güzel dünyamın en karanlık sokaktan hızlıca.

O kolay kolay zarar görmez diye düşündüğüm özgüvenimi bile zedelemiş olan ardımda bıraktığım kayıp iki küsür senem omuz çantamda, mecburiyetlerinden bir nebze olsun arındırılmış olan ruhum ağzımda evimden uzaklarda, küçük, sakin, ruhumla şekillendireceğim bir hikayeye başladım biraz ürkek, biraz meraklı düşüncelerimle...

Şimdi ne kadar yazsam kar etmeyecek, ruhumu onardığım ve kendime sözler vermeme sebep geçmiş iki küsür yılımın bende bıraktığı yılgınlığı attığım güzel günlerim de bitti her güzel an gibi sonunda...

İnsanoğlu büyük konuşmamalıymış derler. Konuşur vesselam. Ve ruhundan uzak tutmak istediğini çağırır diliyle yaşamına...

Konuştum, çağırdım, geldi...

Nefesim kesildi azar azar, ruhum sızmaya başladı gözlerimdeki derin boşluktan, tahammüllerim sinirlere ev sahipliği yapar oldu yerli yersiz...

Bu şekilde yaşamak istemediğime karar verdiğim gün küçük bir ferahlık kaplamıştı kalbimi, uğurlarına her şeye katlanabileceğim üç güzel nefese dayayarak ruhumu, kararlarımı bir daha kendime çare olarak alamayacağımın bilinciyle bu şekilde yaşamaya hapsoldum bu adaletsiz düzende...  

Kısaca Mecburiyetlerimden vazgeçebilecek bir güçte, sevgilerim büyüsün diye mahkumiyete boyun eğmiş bir çözümsüzlükte yaşıyorum bir süredir, yaşamak buna denirse...