Mutlu Muyuz?

Aklıma büyüdüğüm o sokaklar , mahalle geliyor. Siteye yeni yapılan parkta usanmadan saatlerce sallanışım. Aklıma geliyor , yerdeki gazoz kapaklarını toplayıp misket yerine oynayışımız. Sokağın başındaki büfeden 25 kuruşa aldığımız "piknik" bisküvisi ile yaptığımız adına yakışır piknikler geliyor. İnternetin henüz sokağımızda çekmediği günler , sokağın sokak olduğu çocuğun çocuk olabildiği saatler.

Sahanın toz toprak olduğu, kalelerin taşla kurulduğu , topu en yükseğe kim dikecek yarışlarının yapıldığı o özlenesi günler. Düşünüyorum da bayramlar bile nasibini almış bu teknolojiden. Aklıma geliyor bayramlarda tüm mahalledeki apartmanları gezdiğimiz günler. Ceplerimiz, poşetimiz şeker dolu dönerdik evlerimize. İyi kötü demeden yerdik hepsini arka arkaya ağrıyan karnımıza aldırmadan. O her bayram gül kokulu mendil veren teyzeyi hiç atlamazdık, kokusu hala burnumda kenarı işlemeli o güzelim mendillerin.


Aklıma geliyor Türkiye maçları, tüm aileye 70 ekran tüplü televizyona kilitlenirdik. Arada gidip gelen görüntünün ilacı bir tokattı televizyona. O zamanlarda eşyaların kıymeti yoktu duygularımız önce gelirdi. Eurovision'u beklerdik heyecanla, acaba Azerbaycan bize kaç puan verdi , biz onlara kaç puan verdik merakı.

Sade yaşantımıza anlık zevkler kattığımız özlenesi o günler... Aklıma erkenden okula gidip ön sırayı kapma çabam geliyor. Ön sırada olursam andımızı ben okuyabilirim düşüncesi. Dakikalarca beklerdik soğukta ama değerdi. Tenefüslerde 1 liraya patatesli ekmek yediğimiz , simitle meyve suyuna 1 lira verdiğimiz o günler. Okulun geniş bahçesinde oynadığımız oyunlar; yakartop , saklambaç , don-ateş , istop...

İşte böyle eskiler aklıma geldikçe bütün mutlulukları sanki o zamanlar harcamışız gibi geliyor. Küçükken tüketmişiz mutluluklarımızı. Büyümüşüz, daha doğrusu 'çocukluğumuzu' kaybetmişiz insanlık olarak. Şimdi mutlu olmaya vaktimiz yok kafalarımızı küçük kutulardan kaldırıp güzel şeyleri tekrar yasamaya mecalimiz yok.


Mutlu muyum? Mutlu muyuz?