Okunaklı Bir Hüzün

                Kimbilir kaç bitimsiz düş yarattım okunaklı bir hüzün yazabilmek için. Hiçliğin karanlık zindanlarında kaç mevsim tükettim benliğimi tanıyabilmek için. Olanlar ne kadar eski ve uzak şimdi. Belirsiz bir bulut gibi  kayıyor zamanın ufkunda, yada yaradan sızan kan gibi damardaki basıncın her artıp azalışında akış şiddeti artıp azalıyor. 

                 Biriktirip derlediğim bütün duygu ve düşünceler bir ben eder mi? Ben en çok sen dediğimde bendim biliyor musun ve "o" sözcüğü, en güzel tanrıyı işaret ettiğinde "o"dur. Bu bendeki bütün güzelliklerden bir hüzün yaratma çabası insanın çaresizlik içinde ölüme doğru yol almasından mı? Duygu dediğimiz şey, en çok hüznün o sessiz ve derin çığlığında mı hayat buluyor yoksa? Bütün güller solar ve kurur, bütün başarıların parlaklığının yitip gittiği gibi. Bencil bir irade yalnızca olacakları geciktirir. Oysa ruhundaki bir yara sızlayıp durur ilelebet. Hissettiğini anlamak yalnızca acıyla mı mümkün? Ya hissettiğini anlatabilmek neden bu kadar zor? Korunaklı sonbaharımdan ömrümün, bütün tonlarıyla yeşilin, yaşanmış bir ömrü beyan etmek için tanrıya bir tablo gibi sunduğum benliğim ne kadar gerçek ?

                    Üzgün yüzüme bakınca, sen hep çok şey bildiğimi sandın diğerleri gibi... Oysa sorulardan başka birşey yok elimde görüyorsun. Senden bir cevap beklemiştim sanırım sorularıma. Varlığımın, yani benin sınırını çizen sendin çünkü. Bulutlu gözlerinin var ettiği farklı bir coğrafyada hüküm sürmek ne büyük hayaldi...Dedimya sadece sorularım vardı sana verebileceğim. Sana uzun süre bakarsam belki de ben olmanın nasıl bir şey olduğunu anlarım diye düşündüm. Öylesine uzaktım kendime aslında. Ve sana bildiğim en değerli şeyimi verdim; Yani kelimelerimi. Hissedebilmen için. Okunaklı bir "hüzün" yazabilmek için.