Ölmeyin Sürünün Emmi

Kırılan her dalda, yanan her yaprakta bizde kırılıyor, yanıyoruz!. Yeryüzünün en acımasız canlısı insanoğlu. Her şeye zarar veriyor yakıp, yıkıyor, yok ediyoruz. Yaşanılır bir dünya bırakmadık. Hep birlikte çivisini çektik!

Siz; gözü aç, karnı doymaz, cepleri dolmazlar. Kefenin cebi yok. O son yolculuğa bavulsuz çıkıyorsunuz, yanınıza makam, mevki, para, kredi kartı, villa, köşk vs. alamıyorsunuz...

Onca günahsız hayvanı ve canlıyı, çıkar ve rantlarınız için yok ettiniz ve hala devam ediyorsunuz!

Bu günlerde gökyüzü siyah! Ormanlar kefen giyinmiş! Her yerde duman ve ölüm var...

Her canlı üstünde ateş taşıyor ve insanlar ölüyor.!

Bulutlarda küskün gözyaşını esirgiyor.

Hepimiz ölüyoruz yavaş yavaş. Bir çoğumuz sevgisiz, umutsuz, yarınsız ve yalnız.

Yürekleri kıraç, dilleri öfke kusuyor, gözleri dönmüş.

Oysa yaşamak nefes almaktan ibaret değil ki, ölümde ruhun, bedeni terk etmesi olsun!. İnsan bazen yaşarken de ölüyor! Umutları tükenince, hayalleri yıkılınca da ölüyor. Yok olan sadece canlılar, ormanlar değil! Yok olan geçmiş, gelecek, umutlar ve anılar. Yanıyor, yok oluyor her şeyimiz ve bizler seyirci kalıyoruz.

Dünya ve ülke olarak zor günlerden geciyoruz! Ülkem yanıyor, kuşlar bile kanadında alevle çığlık çığlığa, ateşe semah dönerek düşüyor!

İçimiz yangın yeri, yüreğimiz ateş topu!

Hani "Kerbala" dedikleri bu olsa gerek! Suyun olmadığı yerde ölüm konuşuyor... Kelimelerin önemi yok, acımız büyük!.

Bu neyin kafası? Bu kadar canlının vebalinin altından nasıl kalkacaksınız? Başınızı yastığa rahat koyabilecek misiniz?

Unuttuğunuz bir şey var!.

Herkes yaşattığını yaşamadan ölmüyor. Yanınıza kâr kalacak sanmayın!.

Sizler katilsiniz!

Güzel olan her şeye düşmansınız, yok ediyorsunuz, yaşama hakkını elinden alıyorsunuz...

"Ölmeyin sürünün emmi