Ölü İz

Bu şehrin tüm bakışlarından ipeksi bir mutlulukla arınmak göç yolculuğum.
Senden kaçışım.
Tiyatro sahnesinde son perdenin oynanması gibi tesadüfler,
Ve beklentilerin kılıç sallaması bir kadehin dibinde son intiharım.
Öylesine sessiz,
Öylesine sebepsiz kaçışlarım.



Adına şarkılar yazılan tanrıçalara aşk yeminleri edilmişken,
Aşkın kutsallığına ruhlar adanmışken,
Kan gölünde boğulan duygularıma
Suni teneffüs başlangıçlarıydı gözyaşların.



Gecenin içinde yıldızlar düşüyor ellerime kar taneleri kadar soğuk,
Aşk kadar sıcak.
Gölgelerin rüzgarla dansına kapılıyorum gözlerim kapalı
Ve tüm hüzünlerimle kelimelerime düşüyorum.
Dizlerim derisini atmış dizeler gibi sancılı.
Ve tüm ağrılarım aslında yalnızlığıma dayalı.



Uzandığım yatağın karşısından usul usul bakıyor anılarım,
Sevgili şefkatinde.
Uyumanın haram olduğu bakışlarda
tutkular konuşuyor gözlerimizde,
Ve ten mavisi sarılmalarla başlayan yalan,
En gerçeği ile yakamozlara akan,
Yaşanmış bir geçmiş zaman.



Bu şehrin tüm bakışlarından ipeksi bir mutlulukla arınmak göç yolculuğum.
Senden kaçışım.
Tiyatro sahnesinde son perdenin oynanması gibi tesadüfler,
Ve beklentilerin kılıç sallaması bir kadehin dibinde son intiharım.
Öylesine sessiz,
Öylesine sebepsiz kaçışlarım.



Paramparça olmuş bir şemsiyenin azizliği sarılmalarımız
Saçakların altında bu yağmur bitmesin dualarımıza alet olmuş
Sadece günahkar dudaklarımız.
Susmaya yeminli,
Susamaktan uzak bir çöl yalnızlığında,
Ait oldukları ruhlara bile yabancı artık
İki mutsuz,
İki çaresiz.



Ölü izlerle mi başlamalıyım yolculuklarıma,
Ölümsüz aşkı mı kanıtlamalıyım dünyaya?
Sayfalara suç aletlerini gizler gibi,
Okuma ve yazmayı yeni öğrenen mavi önlüklü bir çocuk gibi,
Sırt çantasına hayatı yükleyen
Bütün nasırlı savaşlarıma geri mi dönmeliyim yaşamamış olmak için?
Tebessümlerine sığınan mülteci hasretlere emanet ediyorum bütün bu ölü izleri.
Ve bir dizenin son yolculuğu ile baş başa bırakıyorum kendimi...