Ölümüne Kadeh Kaldırıyorum Aşkın

Gözü açık, gönlü kapalı bu devrin insanlarının.
Yirmi dokuz harf, yeni mutluluk sözcükleri üretiyor makineleşen ruhlardan.
Arial, Verdana, Coming Sans... Ağdalı cümleler yaltaklanıyor benim de ruhuma. Verdana kıvamında...

Herkes kendi gönül evini aşkla yakıyor, ben acıyla ateşe veriyorum yüreğimi. Elinde taş, gölgesini taşlarsa insan, yüreğinden vurur mu kendisini. Yüreğinden hançerlerse öldürür hem kendini hem gölgesini.

Ölümüne kadeh kaldırıyorum aşkın.

Taş gibi bir imge çıkarıp gönül ocağından Mikelanj gibi vurdum çekicimi her harfine. Sanat da müsriflik mi ne. Kaç harf israf ettim yine. Ya belleğin delik senin, ya da gözü açık gönlü kapalılardan, gözlerine de abajur takanlardansın.
Bitmedi sayfamda yarım cümlelik dansın.

Ölümüne kadeh kaldırıyorum aşkın.

Gönül abaküsüne kaç boncuk taktın. Kendinden başka hangi aşkını saydın. Gözlerimin suyundan aldığın abdestle, kendi gönlüne secdeye vardın.
Gez, göz, arpacık!...ve BUMM! Gazetelerin üçüncü sayfalarında kaldın.

Ölümüne kadeh kaldırıyorum aşkın.

* * *

Başımdaki bu ağrı ne aşkım?
Ahh! Dün gece ben neler yazdım?
Aşk mahzeninden hangi şarabı açtım?

Ey aşk...!

Kalk uzandığın ölüm yatağından! Kalk diyorum sana! Gözlerinden mutluluk taşan kadın ya seni bulamazsa.

Dudağımda artık ya tebessüm olmazsa, kapandığım secdeler yerini bulamazsa, kucağımda kızım, sarmaşığım olmazsa, gözlerim yaşarmaz, dudaklarım adınla dolmazsa...

Ey aşk !..

Kalk uzandığın ölüm yatağından! Kalk diyorum sana!

Yokluğun susuzluksa insana, teyemmüm eder gibi vurdum yüzümü toprağa.