Özledim

Şimdi bahar geldi köyüme. Ormanları yeşermeye, çiçekleri açmaya başladı. Nisan yağmurları yağdığında işlenmekte olan toprağıyla bahar çiçeklerinin kokusu karışıyor yağmurun sesine. Çam kokusunu en keskin parfümden daha yakın duyarsın burnunun ucunda.

Özledim köyümün tarlasında ıslana ıslana çapalamayı. Özledim balkonunda çayiçtiğim ahşap evini. Kuş seslerini, çıngırakları uzaktan gelen koyunların yayılışını özledim.

Hani kışını özlemedim desem yalan olur. Kar dağları geçip köyüme vardığında bacaların üstünü aştığında gürgen odunuyla yanan sobasını sıcak olan tek odasını özledim. Kapıdan dışarı çıkamamayı pencereden koca dünyayı bembeyaz izlemeyi hayal etmeyi özledim. Serçelrin cam kenarına gelişini onlara un koymayı özledim.

Sonbaharını özledim. Yerlerden topladığım çiğ kestaneleri yemeyi özledim. Sararan yaprakların yere doru süzüle süzüle inişini özledim. Bahçelerinde ekinlerin toplandığını ve her evde oluşturduğu bolluğun bereketin heyecanını özledim. Kışa kaynayan konserve kazanlarının ateşinde mısırını haşlamayı özledim.

Yazını özedim memleketimin. Güneşinin az sis ve dumanın çok olduğu günlerini, yaylasında otlayan ineklerini, çayırında ot biçen nineleri dedeleri özledim.

Özledim memleketimin kokusunu, renklerin doğayla ahengini özledim. Sessiz ve tek sesle seslenişleri, yaşıtlarımı dostlarımı özledim. Bibir zahmetle kazanılan emeğini ekmeğini özledim.

Eski değerlerini, düğünlerini, asker şenliklerini, ramazan aylarını özledim...

Özledim çocukluğumu köyümü özledim..