Patetik Bir Hayatın Senfonisi Aşk

Sonsuz bir han
soysuz bir dünya sanki onun ki...
İki kıta ve asırlık bir zihniyetin tutsağı(dır) kendisi
Ne kendisi, ne geçmişi, ne de herhangi birisi. O sadece duygularının esiri.



Aynı güneşin altında, aynı günahları işleyen bir kadın ve bir erkek. Aynı sevapları ,dolunayda takas eden ,firavun aşkına değil, ölümsüz ruhlarına, ölümsüz bedenlerini de ekleyen , düşüncenin değil; duyguların sürüklediği ebedi aşk tutkunu, sen ve ben!


Sesler, hani boş bir dünya, çığlık çığlığa yükselen kelimelerin uzanabildiği o yüksek tepeler . Hüsrana uğramış ve yine çaresizce yorgun adımlarla geri dönmeleri var ya! İçini eşyalarla dolduramadığımız dünya, ama bir çığlığımın sığamadığı dünya ! Benim olan, hangi dünya ?


Mırıldanmaların, çığlıkların ardından, pencerelerimi kapılarımı kapadım, kilitledim. Dışarıdan gelen soğuk hava, zindanıma giremedi. Oysa sesin, kimseyi dinlemedi, kapımı, penceremi ezdi geçti. Kulakların, ince bir istilanın ayak seslerine kurban, kalbim savaş çanlarını çalarken, giderek hızlanan ritmler, neyin anlamına düşüyor?

Aşk, giderek çoğalan duygularımın, tel örgülerle sarılı sınırında. Sınırın öbür tarafı sen, Oysa beni bu sınıra getiren sen, her mayın patlayışında bedenimden kopanlar bana hiç ! Sana dokunamayan gözlerimin isyanı, sınırın öbür yanı ! Bir yasın katliamına düşen yaşlarım ,koca bir Nil nehrinin suları gibi. Her taştığında, seni diliyorum. Al getir bana ,bir köle misali ,uzun uzun yalvarıyorum...


Borç bir dünyanın, alacaklı aşklarına feda edilen duygular, bedenimi esirleştiren her düş, ruhumu özgürleştiren her hayalimin ardına saklanıyor. Aşk ,savaş meydanında, beyaz bir at üstünde savaşıyor. Halbuki sen ve ben; birer savaş esiri, tel örgülerin sınırında ,bir tarafta sen, bir tarafta ben!