Seni Sevmemek İçin Her Şeyi Sevebilirim

Yeni şarkılar öğrenebilirim, yeni şiirler ezberleyebilirim, hiç seyirci olmadığım kadar seyirci olup, bulutları, kuşları izleyebilirim. Kuşların cıvıltılarını duyuyorum. Her şeyi bir anda öğrenip, bir anda öğrenme, bir anda sevme, bir anda bağımlısı olma hastalığına yakalanabilirim. Bir tek şeyi öğrenemem artık, seni sensiz sevmeyi. O, o kadar çetin yalnızlıklarla dolu bir sensizlik ki, ben artık varlığını hissedebileceğim, yanımda huzur bulacağına inanan birine bağışlamak istiyorum kalbimi. Yaşamaz oldum sanki. Üstelik sana üzülmemek için başka şeylere üzüldüğüm olmadı hiç benim. Sana üzüldüysem, sana üzülmenin üzüntüsünü yaşadım. Kendimi kandıramadım. Gelmek ile gitmek ile dolu eylemlerimin koşulsuz yanlısı da bendim. Giden de bendim, gelen de... Aslında sana değil; kendime gelip gidiyordum her seferinde. Kapıyı sonuna kadar kapatan birine gitmenin derin acısını yaşatmamak için gidiş senaryoları kuruyordum.

Yeni insanlar sevebilirim, yeni yüzler, yeni sesler, yeni çaresizlikler tanıyabilirim. Cesur bir seven olabilirim. Seni aramaktan, seni bulmaya çalışmaktan da vazgeçmiş olurum. Kuşların cıvıltısını sevebilirim mesela. Onların beni sevip sevmeyeceklerini düşünmeden, kendimi onları sevmeye adayabilirim. Can acısı diye bir şey kalmaz içimde, sen de kalmazsın, sana yer kalmaz, gerek kalmaz. Seni sevmemek için her şeyi, herkesi sevebilirim artık. Neden biliyor musun? Parmak uçlarıma misafir olduğun o aşk dolu günlerimin kalbimde derin bir yara oluşturacağını söylememiştin bana. Sensizlik yıllar yılı heder edecekmiş, öldürecekmiş, bencilliğin hat safhada olacakmış, hiç söylememiştin.

Gidenler benciller. Kalanların enkaz altında yaşamalarına seyirci oldukları için benciller. Herkes birini sever bu hayatta diyemiyorum. Öyle olsaydı, gönlümüze eş olanı seçelim derken, bütün yabancılara misafir olurduk. Kalp seçiyor onu, kalp anlıyor o insanın kim olduğunu.

Gelmeyeceksin. Sevmemiştin zaten. İnsan gerçekleri kabullenmeyi öğrendiğinde acı çekmeyi de unuturmuş. Hani kalbine hançer saplanıyor ya, o hançer başka kalplere misafir olurmuş da, canı sıkılır, yeni oyunlar ararmış. O hançer de gitti benden. Kabullendim. Gelmeyeceksin. Hiç sevmemiştin, hiç gelmemiştin ki zaten. Ne düşündüm biliyor musun? Sen aslında hiç yaşamadın. Ben hiç tanımadım seni. Bu şekilde kendimi kandırmış olmak, bütün yalanları döverdi. Sağlam bir kandırmacaydı. Hiç yaşamadın sen. Hayalimden başka olmadın hiçbir yerde. O hâlde hayalin de gitsin benden. Hiç yaşamayan birinin hayali varlığıyla can bulamam. Yeni kitaplar, yeni insanlar, yeni yalnızlıklar, yeni ben dolu hayatlar yaratırım da, hiç yaşamayan birini pencere kenarında yitirilen hayatların seyircisi rolünde izleyip, karalar bağlayamam. Bak, üç noktalarım da bitmiş. Belirsiz değilim artık. Daha çok nokta koyuyorum.

Eşyalara bağlamamıştım kendimi ve hayatımı. Eşyalara bağlanmamıştım şimdiye kadar. Telefonum mesela, benim için sadece bir telefondu şu dakikalara kadar. Seni sevmemek için telefonuma bile deli gibi âşık olabilirim. Ona şiirler yazarım, onu beslerim kalbimde, ona şarkılar söylerim. Şu kanepe mesela... Sadece oturuyorum. Oturmam için varmış gibi. Artık onu da çok seveceğim. Biliyorum ki, o benim oturmam için var, beni oturmaya layık bulan bir kanepe var. Yastıkları da seveceğim. Gönlümün yastığında başını rahatça yaslayıp, derin bir uykuya dalacak olan, benimle sonsuzluğa gelecek olan biri olacak. Beyaz bulutları da seveceğim. Aşka âşık olacağım, bakarsın hiç ummadığım bir anda hayatımın aşkı gelir. Seni sevmemek adına her şeyi seveceğim. Üzülmeyi bile üzülmeyi sevmek için seveceğim. Ama seni sevmeyeceğim artık. Neden biliyor musun? Hiç yaşamadın sen.

Hiç tanışmadık seninle. Sen yoktun, olmadın hiç. Hiç yaşamayan birini sevmek doğru değil. Hayalimde yaşattığım bir aşkın kokusunu içime çekmem doğru değil. Nefessiz kalırım, sonum gelmez, bir anda orada yığılıveririm yalanlara.
Seni sevmemek için her şeyi sevebilirim. Tapuyu alayım canım, bu yürek artık sana ait değil...