Sensizliğe Elbet Alışır Yüreğim

Sensizliğe elbet alışır yüreğim.
Yanlızlığa elbet alışır yüreğim..
Ne kadar zorlasa da gözyaşlarım ıslatabilmek için kirpiklerimi,ben devam edeceğim tüm güçlü kalmış yanlarımla direnmeye ve tüm yanlızlıklarıma inat gülümsemeye devam edeceğim.
İşte; işte son bahardayız,hatta birazda kışa çalmıyor değil hani şu aralar havalar.Yine aynı evdeyim hani senin deyiminle insanlardan çok sessizliklerin hüküm sürdüğü o evdeyim,pencereme çoktan sisi çöktü sonbaharın.Yapraklar vazgeçiyorlar artık bir gövdeye tutunmaktan,birazcıkta torpiliyle rüzgarın atıyorlar prangaları ellerinden ve kendilerine verilen görevi yerine getiriyorlar.Şehri boyuyorlar en sararmış yanlarıyla şehri hüzne boyuyorlar, yanlızlığa,kimsesizliğe ve her baktığımda kahretsin ki sensizliğe boyuyorlar..
'Herkesin bir sonbaharı vardır' derdin sen,herkesin solmuş bir yanı vardır ,en kaygısız insanın bile sonbahar yağmurlarını izlemiş bir yanı vardır hüzünden ıslanmış camların arkasından.Benim tüm pencerelerimin ardında sonbahar yağmurları var şimdi ve her camın ardında yanlızca ben.
Yanlızlığa elbet alışır yüreğim,birazcık daha fazla açarım radyonun sesini ,kar yağdığınında çıkar bir kardan adam yaparım kocaman kırmızı burunlu ,kuşlarla konuşurum belkide patika yolun sonundaki bilinmezliğe yürümeye karar veririm, ne bileyim bulurum elbette yapacak bir şeyler herşeye alışırım da sensizlik sensizlik yanlızlıktan bile daha bir kötü,sensizliğe nasıl alışırım?
İşte onu bilmiyorum..