Son Durak

Son durakta inmeyi bekleyen yolcu gibi bakmayı bırak hayata. Milyonlarca insan kederden dondurma yapıp sevinçle yalarken içlerinde eriyip giden zamanı fark etmiyorlar bile. Zaman hızlı ya da yavaş ilerlesin fark etmez. İçimizden kopan düşünce ceninleri hayallere oradan da gerçek bene dönüşemiyorsa kabuk değiştiremeden bir ömür aynı elbiseyi giyen bir canlıdan hiçbir farkımız kalmaz...

Kaleminin nazlı nazlı sana bakmasını da bekleme mesela. Otur şuraya üç beş şey karala güne düne dair. Yazmak için onları binleri hiç ama hiç bekleme. Samimi üç beş adam olsun etrafında olmasa ne yazar.

Yaşın belki on iki on üç. Bahçelerde pop kaset konulmuş teybinle Aşkın Nur Yengi, Soner Arıca, Sezen Aksu, Barış Manço dinleyeli otuz yıl olmuş be ömrüm. Bülbül görünce renklerine aşık olan o çocuk sendin. Harmanlarda kovalamaç oynayan, geceleri saklambaç. Ne eksiktin ne fazla. Sadece daha coşkun, daha umut dolu daha inançlı.

Babanın kısa dalga radyosunu ağaçlarda gezdirip en iyi çeken yeri bulduğunda altın bulmuş gibi sevinen yüreğin bir türkünün beşiğinde kısacık da olsa sallanalı uzun zaman olmuş. Şimdi ise yad edecek nice anın var be gönlüm. Nice güzelliği, nice hüznü geride bırakırken anda kalmayı da başarabilmek için bütün çaban. Tek farkla ki o zamanlar deli yüreğine bir dünyayı dolduracak kadar cesurdun şimdi ise dünyayı içinden boşaltmak için daha temkinli daha tedirgin belki bir kuş titrekliğinde bakıyorsun etrafına.Yer çekiminin bütün kanunları görevini hakkıyla icra ediyor aslında...

Büyümüşsün güzel gönlüm. Kuşların şarkılarıyla güne başladığında bir teyp ya da radyo olmadan da eşlik edebildiğin için Allah' ın engin sohbetine. Hıçkırıklarını bir çiçek buketi yapıp vazoya koyarken de seni seven sevmeyen herkese başını hafifçe sallayıp bir tebessüm kondururken de yüreğini yürütebilmişsin hayatın bütün aksaklığına rağmen...Herkesin yüreğinde görünmeyen onlarca bastonu varken sen bastonunu yere vura vura yürümüşsün ya daha ne olsun gönlüm. Yazmanın hakkıydı hakkıyla yazmak. Biz rutinler sıkıcı geldiğinde hemen bir tepsi kek yapıp mahalleye güzel kokular yayan annelerin çocuklarıydık. Komşularla kurulan kek kısır bat sofralarını miras alan çocuklar. Şimdi ne zaman canımız sıkılsa bir kek karıp bütün kasvetini dağıtıyoruz yine hayatın. Biz hayatın dumanını bir sıcak kekle bile dağıtabiliyoruz anlayacağınız. Çayın da rolü var tabi bu mutlulukta. Onu da anmadan geçmiyoruz.

Son durak bile kendisinin son yer olduğunu bilmiyorsa durakta takılı kalmak anlamsız diye düşündüm oturduğum bankta. Az sonra bisikletini çimenliklerin ortasından uçuran o kız bendim. Bisikletimin sepeti yoktu ama olsaydı içinde yine ve en çok hayallerim olurdu dedim kendi kendime. Ama şimdi siz de duydunuz. Bir sonraki daha sonraki ve daha daha sonraki yazılarda yine hayalleri konuşalım ki hayalde kalmasın. #sondurak