Tüketirken Sevgileri

Bugünlerimizin yitik dünlere dönüşmesini ve yarınlarımızın gitgide eksilişini izliyoruz uzaktan. Geçmişi, o paslı sandıklardan çıkartıp çıkartıp, tozlu bir albümün sayfalarını öksürükler içinde çevirircesine soluyoruz o kirli havayı. Acımızı öylesine sahipleniyoruz ki, sanki biraz uzaklaşırlarsa benliğimizden bir şeyler yitireceğimizi düşünüyoruz. Sevincimizi sahiplendiğimizde ardından bir hüznün geleceğinden korkuyoruz, birini sahiplendiğimizde gideceğinden.. Güzel olan ne varsa, öylesine korkutuyor ki bizi. Tatmadığımız onca duyguya rağmen, biz yine o çok iyi bildiğimiz karamsarlığa bürünüyoruz. Sevgileri tüketiyoruz umarsızca... Bir şeylere ad koymayı ve aceleci davranmayı ne çok seviyoruz mesela.. Çağımızın en büyük belalarından sabırsızlığa teslim oluyoruz. Kalp çarpıntılarını ‘aşk', anlık sığınmaları ‘huzur' sanıyoruz.. Gözlerinin rengini tarif edemediğimiz birinin elleri limanımız oluyor birdenbire. Sanki adını koymasak yitip gidecek sanıyoruz. Ruhunu tanımlayıp, derinine inmediğimiz birine onca kazanılmış beklentiyle yaklaşıyoruz. Çünkü içimize inat bir taraftan üzülmemek, acı çekmemek kaygısıyla anın mutluluklarından uzaklaşıyoruz ve karşımızdakinin beklentileriyle çarpıştığı vakit beklentilerimiz, kazanan kimin bencilliğiyse ona yüz çeviriyor diğeri. Birbirimizin yüreğini ortaya koyup akıl gözüyle ringe çıktığımızda, daha en başında aklımızda beliren ‘el ele denizi seyreden mutlu çift' algımız kırılmaya başlıyor hâliyle. Üstün gelmeye çalıştığımız bu kavgada içimiz hep kendine acıyan taraf oluyor. Bu iç hesaplaşma beraberinde eski anıları da getirince bu kez onca anının yüküyle boğuşuyoruz. Çizdiğimiz portre karşımızdaki varlığa bir beden büyük geldiğinde usulca uzaklaşıyoruz ordan. Dedim ya sevgileri tüketiyoruz... Adlandırdığımız ilişkilerin, yarattığımızı sandığımız bedenlerinde...