Umarım

Birini hatırladım, gecenin şu ölümlü saatinde. Sevdiğimden mi hâlâ; hayır. Sadece, kalbimin ışıklarının kapanış sebebi olan birini yabancılamak acıttı.
Onun aklının köhnesinde dahi volta atmazken, kalbine gidenlerin kalbinden gidenlerin sayısı belli değilken birini, o birini hatırlamak acıttı.
Belki de suçlu ilan edilmesi gereken Rafet El Roman ve Unuturum Elbet şarkısıdır. Şarkı hatırlatmış, şarkı acıtmış, şarkı yaralamış ve hep sadece şarkılarda nefes almıştır. Belki de öyle birinin varlığı reelde hiç olmamıştır, o, başkaları için yaşadığından dolayı Benim gerçeğimde hiç nefes almamıştır. Kim bilir, kim ne der, bilmem... Sonuç olarak; kalbinize özürlü cennetten koşsa da özünde kıyamet olmayan insanları sevmeyi öğretin kalbinize. Yalnız olmak öldürmez insanı; yalnızlığımla bunu çok iyi bilirim ama yanlış insanı yalnızlıkla sevmek öldürür, bunu da bilirim... Yaşarken, ölmemeyi öğretecek insanları sevmeyi severiz umarım...