U/mutsuzluk

     Şimdilerde istediğim tek şey defolup gitmek. Bu semtten, bu şehirden ve hatta bu ülkeden. Sanki gidersem geçer gibi, düzelir gibi. Ama geçmez biliyorum. Denedim defalarca, her şeyden kaçıyor da, kendinden, hissettiklerinden kaçamıyor insan. En kötüsü artık uyku da kurtarmıyor, uyuyunca geçmiyor. Yani uzun lafın kısası depresyon falan değil bu, kâr etmez ne doktor ne de o ilaçlar... Ben çok sıkıldım bu çağdan, çevremden, insanlardan kısaca her şeyden çok sıkıldım. Yeni bir güne umutla uyanamıyorum mesela artık, güzel şeyler olacağına inancım hiç kalmadı. İnsanlara olan güvenim içlerindeki aşağılık yönlerini gördüğümde bitti. Tüm bunlar yetmezmiş gibi aklımla kalbim arasında bir savaşım var. Son demlerinde uzatmaları oynadığım, çok yara aldığım, yeri geldiğinde beni bana düşman eden bir savaşım. "Lan ölüyorum" diye bağırmak istiyorum bazen, "iyi değilim" demek, ama ne çare? Kim anlar? Buradan nasıl sağ çıkar ruhum? Var mıdır bir geri dönüşü geçen zamanın? Sahi zaman demişken; biraz umut verir misin bana çocuk, kaldıysa elinde güzel günlere olan inançtan bir parça, biraz da yaşama sevinci? Zirâ bende hiç kalmadı da...

     Çekip alır mısın beni gökyüzüne tanrım? Bir uçurtma misali iplerimden bağımsızca, ya da izin ver yeniden tutunayım kendime, kökleneyim bir ağaç misali, yine çiçekler açsın dallarımda.