Unutulur Demeyin

Hangi acı sonsuza kadar yer eder ki insan yüreğinde? Ne unutulmaz ki hiçbir zaman? Her şeye alışılıyor zamanla. Her yara kapanıyor yavaş yavaş. Hiçbir sorun etkisini yıllarca sürdürmüyor aslında. Sabah olacak mı diye sorulan nice geceler kavuşuyor sabahına. Taşınamayacak hiçbir yük yüklenmiyor omuzlara. Hayır bildiğimiz şer, şer bildiğimiz hayır çıkıyor. Tabii bunun idrakine varabilmek için aradan zaman geçmesi gerekiyor. İşte o zaman insanı yıpratıyor.

Biter mi denilen her şey bitiyor. Dayanamayacağım denilen ne zorluklara göğüs geriliyor. Zamanla insanın düşünceleri olaylara bakış açısı değişiyor. O kadar zor olan durumlar yerlerini yeni zor durumlara bırakıyor. Her zaman bir şeyler gidiyor yerine yenisi geliyor. Canınızın acısı eskisi kadar ağır basmıyor bir süre sonra. Her an düşünürken aniden ara ara düşünür bulunca kendinizi ilerleme addediyorsunuz bunu. Nefes almanın zor geldiği günleri atlattığınızda atlatmış olduğunuza inanamıyorsunuz. Herkes geçiştirmek için bir şey söylerken sussunlar istiyorsunuz; kimse bir şey söylemesin yaranızı kanatmasın, sizi yormasın.

Hayatta zamanla her şey ağırlığını yitiriyor. Durumlar yavaş yavaş anlam değiştiriyor. İçinizdeki acının sızısı bile duyulmaz oluyor bir müddet sonra. Hatta zaman zaman kendinize şaşırıp kalıyorsunuz. Bunları da nasıl atlatmışım cümlesinin yanına bir de ben bunları yaşayacak insan mıydım cümlesini ekliyorsunuz. İnsanlara bile kızmaz oluyorsunuz ilerleyen zamanlarda.

Hayat denilen şey sürekli bir mücadeleden oluşuyor. Yaşanılanlar sindiriliyor. Herkesi, her şeyi kabullenmeyi sindirmeyi öğrenme çabası veriyorsunuz kimse farkında değilken. Kendi sınırlarınızı zorlarken siz, olmadık şeyler duyabiliyorsunuz. Yaşadıklarınızla ilgili konuşunca unutmamış oluyorsunuz konuşmayınca unutmuş. Unutulmaz demeyin ama unutulurda demeyin bana. Hayır, bu olsa olsa ancak alışmaktır. Ve bir insan için alışmaya alışmak bunu başarmak hayatta kazanılan en büyük başarıdır aslında.