Yansımalar

Kocaman dağların üstünde sislerin dağılmasını bekliyorduk. Onca ağacın içinde onlar kadar sessiz ve sabırlı. Uzun bir bekleyişti bu, doğanınkine eş. Her ağaç binlerce kalem demekti ya; insan kalemsiz, insan kelamsız, insan selamsız yaşayamazdı. Bazen aylarını alırdı, sıradan bir not defterine kayda değer bir sözcük düşürebilmek. Öyle ya, taş düşürür gibi meşakkat doludur kimi zaman bir şeyler karalamak. Bazen de yıllarını alırdı insanın, tecrübe sayılabilecek şeylerden sonra kendi yüreğine seslenmek, yüreklere ses vermek...
...

Kocaman sis tabakasının altında öylece oturmuş çaylarımızı yudumluyorduk sanki gamsız ve sanki arsızca...Canlarımızı sıkacak ne çok şey vardı oysa; kederden, vehimden, maziden yana, sırlı sırsız...Bunca griliğe, bunca şamataya rağmen, adeta gözlerimizin dibinde eriyordu birer birer bütün kesme şekerler...Tatlı bir tazelik, kalple hissedilir bir samimiyet seziyorduk havanın yüzlerimize üflediği her nefeste. "Biz delice seviyorduk, sevmemiz gereken her şeyi, kayıtsız şartsız..."
...

Sular çekiliyor, insanlar küsüp barışıyordu, kan çekilmesine benzer ölümcül nedenlerle, bazen de nedensiz..."Bir sürü şarkının içinden en sevdiği şarkıyı duyabilmek için inadına bir direnişti yaşamak..." Üst üste kulak kirleten bir sürü sesten, sözden sonra doğanın şarkısıyla birbirimize uyandığımızda , sis tabakası hala aynı yerindeydi mevsimsiz, sebepsiz...
...

Şekersiz çay içmeye alışırdık belki, ama dertsiz yaşamaya asla..Sisli sabahlara, dağılmış rüyalarla uyanmaya alışmalıydık galiba hayat yolunda...Hangi duman, hangi yokuş ve hangi düzlük? Abartılı sorgulamalardan uzak, bir çift sakin gözün dibinde işte bir kere daha eridi zaman...Sahi hangi zaman? Dağların zirvesinde gökyüzüyle yarışıyorken mavi ile yeşil, grinin sözü mü olur? Anladım gri zamanlardan sonra... "Kalbim kalbine dönük..."