Yetimliğime

Yine geç kaldım alışamadım senden sonra bu çalar saatin sesine anne
Bu kahvaltısız bir simite mahkum sabahlara ve kapı arkası sensizliğe alışamadım anne
Hani bir buselik kokun kalsa yanaklarımda ve birde saçımı okşayan nasırlı ellerinin izi
belki acımı hafifletecek ve annesizliğime derman olacaktı..
Yok/sun..ŞİMDİ?
Dün akşam iş dönüşü mağazaların vitrinlerinde yazılıydı yokluğun
Ve şehrin duvarlarını süslüyordu yetimliğim?
Ve bir çoçugun elindeki güller içimdeki sensizliği ateşe verdi..
Küllerimden dirildim sustum..
Buyur abi buyur annen için almazmısın?..
Ve o an senli günler aklıma geldi..
Hani kendimi okulda aç bırakıp sana gül aldıgım günler..
Kızmıştın bana önce ve sonra sarılıp ağlamıştın..babasızlığımıza..
Ne kadar sakladıysan da gözyaşlarını ve ne kadar direndiysen de kimsesizliğimize
Biliyordum!!
Biliyordum yetimlikti ansız gidişlerin adı..
Akşamdan aldığım güller elimde ve o çoçugun masum gülüşü..
Şimdi oralarda mutlumusun anne?bugün senin günün.. annesizliğimin günü..
Ben hangi yana baksam ve hangi acıya tutunsam sen varsın
Bu sabahta sen ve üstüme titrediğin masum yüzün asılı odamın duvarında
Öpmeden çıkmıyorum evden resmini anne..
Solumda yetim türküler can veriyor ben ağlamak için direniyorum tüm hüznümle sensizliğe..
uzun zamandır görmediğim arkadaşlarım seni soruyorlar
Susuyorum?
çığlığım boğazıma düğümleniyor yumruk oluyor ellerim
yokluğun dilleniyor nefesimde..
tek bir cümle düşüyor içimdeki yıkımları bilmeyen dostlarımdan..
başın sagolsun..
ben yüregimi şefaketinle avuttum anne..
üzülme sen?üzülme anne?
anneler günün kutlu olsun?