Zamanın Ötesi

Uyandım gibi. Bu kaçıncı bahardı gördüğüm? Her seferinde yaşlanmış hayaller var yanı başımda. 

Belki sadece karanlık bir çizgiden ibaret değildi sınırlarım. Daha da ötesine gitmek için kıvrandım bunca yıl. 

Rayları ölü ruhların kanlı mezarlıklarından oluşmuş bir trenin yolcusuydum. Hangi istasyona varsak kalkmıyordu ayaklarım. En kötüsü nerede , ne istediğimi bilemememdi.

Peki neydi bütün bunlar?

Tırnaklarımın dibine kadar beni kemiren korkular , bembeyaz sayfaları mürekkebe bulandıracak kadar beni kucaklayan sevdalar. Ve belki en önemlisi hiçbir zaman solmayan yapraklar...

Zaman mıydı bütün engel yoksa zamanın ötesi mi?

Oysa yanılmışım her seferinde. Asıl engel bendim. Kendi köklerine takılıp düşecek ve kendi dallarından yardım isteyecek kadar safmışım. Karanlık sokaklarda kendisinden kaçtığım siluet yine benmişim meğer. 

Pencerede unuttuğum o dikenli güller, tozlanmış raflara kaldırdığım anılar, yanaklarımdan akan sahipsiz yaşlar bendim yine. Ben. Ben. Ben...

Artık ne kara bulutlar  var güneşimin üstünde ne de rüzgarlar var beni sarsan. Yıldızsız bir gecede görüyorum zamanın ötesini. Öyle korku dolu ve bir o kadar mutluydum açtığım en büyük engeli.