Babam

Artık yok...Siz ne kadar büyüseniz de  asıl ne kadar küçüldügünüzü  fark edeceksiniz.Çocukken benim babama hep sorularım şuydu:

"Baba ben ne zaman bùyùyecegim".

"Baba,biz ne zaman traktör alacagız." Köyde herkesin traktörü vardı çünkü, hem ekip biçmeye yarıyordu hem de zenginlik göstergesiydi bazen kòy kahvelerinde tatlı bir atışma başlardı,senin traktör şu kadar beygir gücünde,benimki şu kadar beygir gücünde diye.Harman zamanlarında,köy meydanlarından geçerken kulaklarımızı patlatırcasına  kornoya basan amcaları da  hiç unutmadım müzik taktırıp  ankaranın oyun havalarını akşama kadar çalan amcaları da.Şimdilerde yüzüne bakılmayıp  paslanıp küflenmiş bir şekilde kaderlerine terkedilmişler olsalar da çocuklugumuzun en lüks aracı onlardı.

"Baba,bizim ne zaman televizyonumuz olacak? Okulda arkadaşlarım anlatırlardı ne izlediklerini de ben çok utanırdım sus pus olurdum,ne zaman sinemadan konu açılsa yüzüm kızarır ve ben hep konuyu degiştirdim.Degil renkli televizyon siyah beyaz televizyonumuz bile yoktu,şimdiki çocuklar çok mu, çok şanslı. 

"Baba,bizim de çok paramız olacak mı?

"Baba, beni okutacak mısın?

Ardı arkası kesilmez sorularla,babamın başının etini yerdim.Bazen kaçamak cevaplar veriyordu bazen de bir bir anlatıyordu büyük adammışım gibi,tabi ben anlamaz, anlamış gibi yapardım.

Hergün yüzüne baktıklarınızın birgün fotografına bakarsınız...

Kızdıklarızın,kırdıklarınızın,küstüklerinizin gün gelir sesini bile özlersiniz...

"Babam bana ne bıraktı ki.." diye soguk ve anlamsız cümleler kuran,gözünü mal hırsı bürümüş,analık ile babalıgı sadece miras üzerinden degerlendiren kısır beyinlere  yanarım...

Kıymet bilenin kıymeti bilinir...

Ìnsanlar  arasında en büyük servet,nimet,miras ancak ve ancak sevgidir...

Babalar gùnu kutlu olsun,ölmüşlerimizin de mekanı cennet olsun...