Dost

O köşede oturup feryat figan ettigi o anlar  hala gözümün önünde.Herkes gibi ben de merak ettim, o kadının acınacak halini.Eşini mi  terketmişti, bir yakınını mı kaybetmişti,  bir kaza gecirip onun şokunu mu yaşıyordu yoksa evlat acısı mı çekiyordu?"Dünyadaki bütün acılara bedeldir." demişti evlat acısı  için bir yakınım,cocugunu  bir hastalıktan kaybedince.

Usulca yaklaştım,tüm cesaretimi toplayarak:

-Çocugunuz muydu?

-Hayır.

-Akrabanız...

-Hayır.

-Size nasıl yardımcı olabilirim?

- Kimsenin yardımına ihtiyacım yok,işinize bakın,benimki bana yetiyor zaten.

Ne sorduysan hayır cevabı alıyordum;kısa,basit,açıklamasız.Üzerine daha fazla gitmedim belli ki konuşmak istemiyordu kimseyle,olabilir,normal karşıladım,beni terslemesine bile kızmadım.

Sebebini ögrendigimde:

-Hanımefendi,bir köpek için bu kadar kendinizi harap etmeye deger mi,diyerek gülümsedigimde:

-Onun bir adı var,dedi,yüzüme ters ters bakarak Dost...