Duruldum

Bu zamana kadar yaşadığım hatta yaşayamadığım neyim varsa hepsini ya geberene kadar ya da içimdekileri gebertene kadar diye canhıraş yazmışım. Sonra gördüm ki yazdığım her dize yitik mecalimi kamçılamış.

Ama yoruldum artık, hem arasında tek bir gül daha kurutacak defterimde kalmadı. Aslına bakarsan, geçte olsa bir şey daha öğrendim, defter arasına saklanan gülleri mürekkep ile istesem de kurutamazdım.

Duruldum !

Tüm hücrelerim can atsa da buna, hasta kalbim bir vurgunu daha kaldıramazdı. Tüm bedenimi senaryosu yazılmış hatta defalarca oynanmış bir tiyatroya hasta bir kalp ile sokamazdım.

Kabul ettim yenilgiyi !

Şairin apoleti idi yağmur ve bundan kaçamazdım. Islandı tüm harflerim zaten bozuktu fiyakası kelimelerin.

Hal bu iken artık durmalı, yazmak yaşamaktan daha zor farkına varmalıydım. Neyse gevelemeden fazla lafı sadede gelelim.

Ben gidiyorum,

Gözlerin aramasın diye beni, geceyi örttüm üzerine ve son bir şiir daha yaktım başucuna, hasret seni üşütmesin diye.

Beni merak etme, bir kaldırım taşında unutarak geçmişi, Şehir enkazı yüreğim ile, mürekkepli illete bu son sırt dayayışım.

Artık ne izim kalsın geride, ne de sende adım…