Gülcan'ın Hayata Dönüşü

Gülcan Diyarbakır'ın Silvan ilçesine bağlı bir lisede 3. Sınıf öğrencisiydi. Gençliğinin en zor zamanlarını yaşıyordu. Bir sene önce babasını trafik kazasın da kaybetti.

İçene kapanmış yeme, içmeden kesilmiş kendine yeni bir dünya kurmuştu.
Fakat herşeye rağmen ona umut ışığı olan biri vardı. Mehmet öğretmen...
Mehmet öğretmen gülcanın kalbinde taht kurmuştu.
Gülcanın mehmet öğretmenine olan sevgisi arkadaşlarının dalga konusu haline gelmişti.
Gülcan artık okula gitmek istemiyor, arkadaşlarıyla ilişkileri gittikçe yıpranıyordu.

Bu durum annesini çok üzüyordu.Mehmet öğretmenin tavsiyesiyle Gülcanı psikoloji doktoruna tedaviye götürdü.

Doktor gülcanın ağır bir depresyon yaşadığını bunun için tedaviye başlaması gerektiğini söyledi.Stres ve sıkıntıdan uzak durmasını hatta mümkünse iyi bir tatil yapmasını değişik yerlere gitmesi gerektiğini tavsiye etti.
Annesi bunun üzerine gülcanla beraber izmite kardeşinin yanına geldi.
Bu şehir gülcanı bir çok şeyi unutturacaktı.
Ben gülcanı izmitte tanıdım.
Tertemiz yüreği ve buna rağmen kapkaranlık bir hayatı vardı.
Diyarbakırdan gelmeyi hiç istemediğini söyledi.Sebebi ise;mehmet öğretmendi...
Saatlerce mehmet öğretmenden bahsetti bize yüzünde bir gülümseme,gözlerinde bir ışık görüyordum.
Diyarbakıra mehmet öğretmen için dönmek istiyordu fakat, annesinin kendisini dinlemeyeceğini gayet iyi biliyordu.

Aradan bir ay geçti.Ve gülcan bir gece yarısı midesinden rahatsızlanıp hastaneye kaldırıldı.
Doktorlar yapılan teşisler sonucunda gülcanın mide kanseri olduğunu söylediler.
Timörün daha fazla yayılmaması için hemen amaliyat olması lazımdı.

İşte başka bir acı daha düştü gülcanın karanlık hayatına.Kanser zor bir hastalıktı ve buna neden olan en büyük silah umutsuzluktu...
Gülcan umutsuzluklar içinde çırpınmaya çalışıyordu...

Gülcanı hastaneye yatırdılar tedavi olması gerektiğini anlattıllar.Gülcan ne kanserle savaşmak ne de ne de yaşamak istiyordu...Fakat bu amaliyat gerçekleşmeliydi.

Ve bundan sonra ki hayatında kanserin tekrarlamaması için stres ve yorgunluktan uzak durmalı,yediklerine dikkat etmeli hayata tüm güçüyle sarılmalıydı.

Ameliyat için hazırlıklar başladı.Ameliyat olmasına saatler kala bir ayak sesi belirdi hastanenin koridorundan gülcanın odasına doğru..

Karşımda 45in üzerinde yüzü kırışmış,saçları beyazlamış bir adam .
Gülcanın annesi fatma teyze yüksek bir sesle seslendi ' Hoş gelmişen öğretmen bey sefalar vermişen'
Gülcan ,öğretmenini görür görmez ayaklanmıştı adeta ellerine sarıldı öğretmeninin.gözleri ağlamaklı bir şekilde sesi titreyerek 'hoş geldin öğretmenim' diye ağlamaya devam etti.
Bir ışık parlıyordu gülcanın gözlerin de hiç bu kadar mutlu görmemiştim gülcanı..

Solan bir gül canlanı verdi adeta.

Ameliyat saati gelmişti artık.Gülcan öğretmenina bakarak 'Sizi babam gibi seviyorum babam gibi ' diye mırıldandı.
Saatler sonra ameliyat bitip gülcanı odasına getirdiler.Başarılı bir ameliyat geçirdi.Ve geride bir çok şeyi bırakarak yeni bir hayat onu bekliyordu.

Kendini toparlamış öğretmeninin sayesin de yeni bir gülcan doğmuştu artık...
Söz vermişti mehmet öğretmene yeni umutlarla beraber yeni adımlar için...
Gülümsedi mehmet öğretmen kısık bir sesle ' Gülcan gül gül ki yeni bir hayat canlansın gülüşünde'dedi.
Gülcan baktı öğretmenine dedi ki ' Siz var oldukça gülcanlar hep yaşayacak...'



Gülcan kötü günleri geride bırakıp annesi ve mehmet öğretmenle diyarbakıra geri döndü.
O günden sonra bir daha hiç görüşmedik .Duydum ki Gülcan Ankarada göreve başlamış.
Elinde tozlu bir tepeşir karşısında kara bir tahta öğrencilerine umut saçıyordu.

Ve ilk ders olarak 'Vefayı' öğretiyordu...


Bir öğretmen kaç hayatı kurtarabilir ?
Bir öğretmen kaç hayatı aydınlatabilir ?

Kaç öğretmen kan bağı bile olmayan öğrencisi için saatlerce süren yoldan gelip gülcan gibilerinin elinden tutabilir ?
Selam olsun mesleğini öğrencilerine adayan vefakar öğretmenlere.....