Karınca ile Uğur Böceği

Karınca uğur böceğine yakındı:

-Ne güzel uçuyorsun istediğin yere. Bense yerlerde sürünüyorum.

Gülerek karşıladı uğur böceği 

-Senin de ne güzel ailen var, yeraltında sıcacık yuvan var hacı. Bana bakmadan önce kendindekileri farketsen mutlu olursun.

Hiç böyle düşünmemişti karınca. Biraz duraksadı ama sonra nefsinin gıcıklamasına yine ayak uydurdu.

-Ne güzel rengin var. Kırmızının en güzelinden entari giymişsin. Bir de bana bak kapkarayım.

Nesinden konuşan karıncayı olgunlukla karşıladı uğur böceği, tecrübe etmişti tehlikeli deneyimleri.

- Öyle deme adamım kırmızı çok dikkat çekiyor. Herkes yeşil otların arasından bile beni buluyor, oynamaya duruyor. Güzellik de nazar çekermiş ah bir bilsen.

Karınca yine şaşırmıştı. Yuvasına doğru yürürken söyleniyordu. Olsun uçmak çok güzeldi. Bu uğur böceğide amma garipti. Üzerine doğru bir baştankara hücuma geçti tam karıncanın kafasının üstünden geçip uğurböceğini avladı.

Omuzlarının arkasından titrek ve ürkek bakan karınca sadece sustu ve yuvasına koştu. O günden sonra bir daha kimseye haset etmedi, verilenlerine şükretti.