Kış Güneşi

Kış güneşi güzeldir.
Kışın çetin soğuğundan kendilerini dört duvar arasında, soba başına hapsetmiş olan insanlara bir özgürlük ifadesidir. İnsanlar masmavi gökyüzündeki bu parlak şeyi gördükleri anda istemdışı bir huzur bulur, ardından bu tadı yaşamak için evlerinin veya iş yerlerinin önünde otururlar.

Esnaflar kendilerini küçük iskembelerde dükkanın önünde oturmuş bulur. Tam aralarından yükselen çay buharı ve sigaranın dumanı biraraya karışır, güzel sohbetler edilir.
Kimine çalışma isteği gelir,kimi yaşamdan zevk alır,kimisi canının sıkkınlığını unutur,kimisi dalgın dalgın bu anın tadını çıkarır.

Bir ihtiyar var, elindeki bastonu omzuna dayamış bir eliyle ona tutunuyor, diger eliyle çayı titreterek ağzına götürüyor. Bu esnada çayı bir kaç damla yere düşüyordu. Esnaflardan biri şaka ile karışık bir şekilde " Rasim amca yaşın doksana dayandı. Bir ayağın çukurda hala şekerli çay içiyorsun. Bırak şekeri, sana çay bile yaramaz yahu."
Rasim amca "Ulan gerzek! Öleceğiz zaten. Bırakta õlmeden şu güneşin tadını çıkarayım. Belki de son kez görûyorum son demler bunlar." Esnaf gûlerek cevap verdi" Ohoo maşallah benden sağlamsın, daha nicelerini gömersin sen" dedi. Rasim" Benim şu an hissettiklerimi ah bir bilsen, ama nerden bileceksin insan yaşamadan anlayamıyor be yavrum" dedi.
Rasim titrek elleriyle biten çayını masaya sertçe indirdi. "Çaycı! Bir çay daha ver hele" dedi.

Çarşı ana baba günüydü. Küçük büyük herkes geziniyordu. Ağır kaba montların yerini ince yelekler almıştı. Adeta bir bahar havasıydı. Esnafların durgun işleri bir anda açılmıştı. Yüzleri gülüyor etrafa yûksek sesle nidalar bırakıyorlardı.

Kış güneşi güzeldi. Ben de bu güzel havanın hatrına elimdeki tüm işleri bırakmış,taptaze buram buram kokan çayımı içiyor, bu insanları seyrediyorum.