Mücadele

Kanki ayakkabıların yakışmış. Yeni mi yeni mi dedi gıcırtısı eski kapıları andıran sesiyle. Cenk, sınıfın muzip çocuğu. Ama bilmiyordu ki farklı bir beleya adım attığını. Dikleşmek istedi birden;

- Ne o süt çocuğu zoruna gitti.

Ekrem sükunetini korudu. Bir amacı vardı. Anne babasına sözü vardı. Elleri nasırlaşmış anacığını ve topraklı yüzlerinde altın gibi paylayan terini silerken anımsadı babasını... Yoluna devam etmek istedi yüz çevirdi.

- Gel buraya. Yok öyle kaçmak dedi Cenk. 

Ekremin sol omzuna elini atıp hafifçe sıkarak kendine dönmesini sağladı. Üzerine doğru yürüdü dikti gözlerini üzerine. Bir insan kirpiklerini hiç mi kırpmaz. Neydi bu insanların derdi böyle. Sorundan uzaklaşmak istersin. Ses etmezsin pısırık sanır yine bulaşır. Ağzının payını versen, utanmaz ki . Haddini bildirsen şimdi. Boşver... dedi ekrem deli düşünceleri bastırarak zihninde. Yeni devşirme isyanlara kapatılmıştı zihin hücreleri. Yolunu bulmak. Amacını bilmek. Sadece susmak. Ama o duracak mıydı. Birden bastı ayakkabılarının üstüne.

- Hadisene bebe. Hareket et de görelim.

Kendini nasıl korurdu insan! İçine çekmeye çalışan çamur sarmalından. Bir insan böyle bir durumda ne yapmalıydı. Tahrik! koşmak , evet evet belki de koşmak. Kimseye ve hiç bir şeye aldırmadan kavga etmeden ve kimseye küfür etmeden koşmaktı belki de...

Sustu. Ani bir hareketle sıyrıldı gözlerinden ve koşmaya başladı. Okulun girişinden hızla çıktı, ağaçların arasında arkasına bakmaksızın ...Ve düştü, gülüşlerin arasında takılı kaldı düşleri. Bir umut hırsızına kaptırmayacaktı tabii ki düşlerini. Mücadele vardı. Hissiz yüreklere tohum serpmek ve acılardan lezzetli bir tafif çıkarmak. Çizgilerden büyümek, noktalara ayrılmak sonra. Hepsi dağılmadan toplanmayacaksın diyordu. Belki de kırık yüreklere en çok yansırdı ay ışığı. Ağlayana rağbet olurdu. Ağladı, ağladı... Ama anladı. Direnç kazanıyordu.  Mücadele devam ediyordu.