Nasihat Kesiği

İnsan yalnız kalınca veriyor en büyük savaşını, akıl serilir gecenin eteğine, yürek desen gün batımı çarşafı. Çınar dahi olsan ne çare, eğdirir başını önüne yürek tortuları. Üç talak bile kurtarmaz seni yalnızlıktan, serersin firkatin önüne takvim yapraklarını.

An gelir derdini anlatacak daha doğrusu seni anlayacak birilerini bulamazsın. Geçip kuytu bir köşeye çalakalem hayat sofrasında bir parça tuz ararsın. Dilinde ise aynı kökenden tek kelime;

Yoksan; yokum yoksunum yoksulum. Uzattıkça uzatırsın.

Zorlarsın kendini ama tek kelime yazamazsın. Hal bu ki sen kaç nice kafiyeler uydurmuş adamdın, konu o olunca mı belirdi kalemindeki zaafın ?

Aslında sorunun tam olarak da bu değil. İnkar etsen de içten içe; ölen kalp iken aklı kefene saramazsın.

Sen varlığını teslim ettin yokluğuna ve bu en acılısıydı sonların. Başında ebabil sürüsü pençesinde urların. Şahit tutmuş kameri kendisine hüzne düçar sırların. Tutup şiir yazmaya yeltenirsin, kaleminden dökülür korların. Söndürmek için yüreğindeki harı, karşında göz içinde yaş ararsın ama ateş suyu yakacak fayda etmeyecek surların. Ne acıdır ki hesabı dahi sorulmayacak saçındaki ağaranların. Geçip karşına helallik istese 41 yasinle, erimeyecek üstündeki karların. Kalbin sevda ülkesi bile olsa aynı hasadı vermez toprakların. Artık ağlatsa da asumanı sicim sicim ödenmez kefareti açtığı yaraların.

Sen basit bir şairsin, yanaklarında süzülen ise kanların. Eğer gerçek aşkı arıyorsan bakacağın ilk yerdir imanın. Bilirim zordur şiire aşinalığı aşka susamış dudakların. Kalma arafta sahrana yağmurdur kıblegahın. Bırak onunla aksın kalbi kör eden günahların. Sönsün beşerin şeraresi, kapansın gölgesi adımların. Devir nefsindeki putları, idrak-ı şükürden olsun artık gözyaşların. Ve arama aşkta kusur, yaz ki aşığa varsın ilhamın.

Olur da kalırsan arafta, kaldır başını göğe bak.

Rabbin merhameti aşikardır, dua miracın tevekkül ise ihramın.