Okumam Yazmam Yok Ama Gayseriliyim ( 1 )

Kış hırçın yüzünü saklamıştı, güneş saklandığı Aladağların arkasından yavaş yavaş çıkmaya başlıyordu. Kuşlar ruhları okşayan cıvıltılarıyla sessizliği renklendiriyordu. Toprak karamış yüzünü yeşile teslim etmeye hazırlanıyordu. Doğa ölü toprağını üzerinden atmak üzereydi.

Hayatta ki en büyük zevki; evinin arkasında ki küçük ama şirin bahçesiydi. Son zamanlarada vaktinin çoğunu, yaşlı vücuduna dinçlik iksiri veren bahçesinde geçiriyordu. Vakit ikindi sonu olmuş, güneş aceleyle kaçmaya çabalıyordu. Güllerinin diplerini çapalıyor, bir yandan da onlarla hasbıhal ediyordu. Sanki karşısında onun sözlerini anlayan bir kişi varmış gibi konuşuyordu. ?Heyy gidi günler heyy ! ?Dedi iç çekerek, ?Ne günlerin geçti be Hasan! bu bahçe, bir zamanlar çocuklarının cıvıltılarıyla doluydu. Şimdi ise yaşlı bir kadınla tek başına kaldın.?

Bu geçmişe özlem düşünceleri iklimin de gezinirken, birden tak tak diye bir sesle irkilerek kendine geldi. Başını kaldırdı. Komşunun kapısının önünde, başı hafiften kel, biraz şişmanca, düzgün giyinmiş takım elbiseli ve kravatlı otuz beş yaşlarında elinde evrak çantası olan bir beyle, saçları tuhaf boyalı, yüksek topuklu ayakkabılı, sosyete duruşlu, erkeğe göre daha genç, havalı bir kız, komşunun kapısını ısrarla çalıyordu.
Hemen ayağa kalktı, onlara bir şeyler söyleme ihtiyacı hissetti. Bunu yapmaya adeta kendisini mecbur hissediyordu. Kişiliği bunu emrediyordu. Hayatı boyunca hep öyle olmamışı mıydı? Nere de sorun olsa mutlaka orada yer alır, çözmek için azami gayret sarf ederdi. İnsanlara yardım etmeyi, onların sorunlarını çözüme kavuşturmayı çok seviyordu. Bu yüzden başına olmadık işler açtığı çok olurdu. Ama o yinede huyundan bir türlü vazgeçmiyordu. Yıllar saçlarını değiştirmiş, yüzünü değiştirmiş, elini değiştirmiş, yürüyüşünü değiştirmişti fakat bu meraklı huyunu bir türlü değiştirememişti. Zaten değiştirmek gibi en küçük bir çabası da olmamıştı.

Ayağa kalkarak komşu evin önüne doğru merak ve aceleyle ilerlerken bir yandan da ;
?Onlar evde yoklar, kimsiniz? Ne istiyorsunuz? Ben yardımcı olayım size? diye bağırıyordu.
Bayan, nazik bir ses tonuyla ; ? Ev sahibiyle görüşmemiz lazım beyefendi. Nerdeler acaba biliyor musunuz?? diyerek ona doğru döndü.
?Kızım, burada yaşlı bir hanım oturuyor, o da geçen hafta, oğlunun yanına gitti, bir şey söyleyecekseniz bana söyleyin. Buyurun bizim eve gelin? diyerek onları kendi evine davet etti.

Erkek ve bayan tebessüm ederek, göz göze geldiler başlarıyla tamam geliyoruz der gibi onaylayarak yürümeye başladılar.Yanına geldiklerinde, büyük bir heyecan ve samimiyetle;
? Hoş geldiniz evladım, benim adım Hasan, buyurun yukarı çıkalım? diyerek merdivenleri gösterdi.
Erkek olan;? Hoş bulduk Hasan Amca, ben de Tamer, bu hanımefendi de asistanım Aynur Hanım?

? Kızım sende hoş geldin, nasılsın?? diyerek onun da hatırını tekrar sordu. Aynur yüzünü olabildiğince sıcak ve güler yüzlü göstererek; ? Çok teşekkür ederim Hasan Amcacığım, sizi sormalı, sağlığınız sıhhatiniz nasıl?? dedi.
Bu samimi ?amcacığım? konuşmaları onu hep mutlu ediyordu. Bu sıcak ilgiyi gösterenler için yapmayacağı şey yoktu.

Hasan Amca; ?Şükür kızım bende iyiyim, nede olsa yaşlılık işte ne kadar iyi olacaksınız.? Diyerek yüzünü biraz daha bitkinleştirdi.
Aynur aynı sıcak ses tonuyla;? Amcacığım ne yaşlılığı daha çok gençsiniz.? Dedi.
Hasan Amca; ? Yok yok kızım ben artık yaşlandım kendimi bilmez miyim? dese de bu iltifat onu çok mutlu etmişti. Bu sırada Tamer Bey de;

? Aynur Hanım haklı Hasan Amca hic de yaşlı durmuyorsunuz ? diyerek tasdik etti.

Bu iltifatlar Hasan Amcayı çok ama çok mutlu etmişti. Bu konuşmalar ayakta yapılmış, derken evin oturma odasına kadar gelmişlerdi. Hasan amca büyük bir misafirperverlikle onlara yer gösterdi. Bu sırada hala aklında komşuya niçin geldikleri vardı. Onu bir an önce öğrenmek istiyordu. Bu merakını hemen şimdi yenmek için;

? Tamer evladım hayırdır niçin komşumuz Zeliha Hanıma geldiniz??

Devamı var...