Osman’dan Bir Veda Mektubu

Mekke Yolu Üzerine, 1447/2025

Bir duam vardı: Peygamberime vahyin indiği yaşta, onun izini sürebilmek, onun adımlarına basarak Beytullah’ın yollarında yürüyebilmek. Bugün o yaşa geldim. Kırk yıl... Kimi zaman yokuş, kimi zaman uçurum. Her bir adımında ayrı bir sınav, her solukta ayrı bir imtihan.

Ve şimdi, yola revan olmadan önce, geride bıraktığım her şeyle bir yüzleşme vakti...

Arkamda kalan şehirde, pek çok hatıra bıraktım. Bazısı gözüm gibi sakladığım, bazısı yüreğimi kanatan… Kalbimi kıranlar oldu. Üzenler, yok sayanlar, en zor anımda sırtını dönenler... Bazıları susarak, bazıları konuşarak… Beni ben yapan ne varsa, o acıların izleriyle örüldü.

Uzun zaman “helal etmek” nedir, anlamadım. Zannettim ki susmak helal etmektir, uzaklaşmak affetmektir. Oysa içimdeki yükler azalmadı, yalnızca görünmez oldu. Ta ki bu yolculuğun eşiğine gelene kadar...

Anladım ki Rabbimin affına talip olmadan evvel, benim de affetmem gerek. Kalbimi saran pası çözmem, içimdeki karanlığı aralamam gerek. Helallik kolay değil, bilirim. Ama ben de kolay biri olmadım kimseye. Hakkım geçtiyse bir söze, bir gözyaşına, farkında olmadan kırdıysam bir gönlü; ne olur affedin.

Ben de affediyorum. İçim buruk, ama samimi. Beni sırtımdan hançerleyenlere değil belki ama, hâlâ içimde yer eden sızıya rağmen susmayı tercih ettiklerime... Ellerim titreyerek yazıyor, ama yüreğim kararını verdi: Helal olsun. Her şeye rağmen, helal olsun.

Ve şimdi ben, bu kırık kalple, ama arınma umuduyla yola çıkıyorum. Belki bir sabah namazında Arafat’ta ellerimi semaya kaldırırken, sizin de isminizi geçiririm dua aralarına. Belki siz de bir gün beni hatırlarsınız, bir “hakkım helal olsun” geçer dilinizden.

Benim Rabbime yüzüm olsun. O’nun affına muhtacım. Affedebildiklerim kadar affedileceğimi biliyorum.

Hakkım varsa, alın terimde, gözyaşımda, gece uykularımda; helal ettim. Siz de hakkınızı helal edin, olur mu?

Selametle kalın.

Osman