Son Defa

Gökyüzü yıldızsızdı o gece.Sinem'i çıkarmıştık hastahaneden.Daha fazla dayanamamıştı.Doktorlarda bir umut görmüyordu.Bu yüzden,taburcu olmasına itiraz etmediler.Ben mi,ben hala umut olduğuna inanıyordum.Fakat,dikkatlice bakınca gerçeği yavaş yavaş kavrıyordum.
Şimdi,onu ilk kez gördüğüm parkta,son defa onunla konuşuyordum.Bunu hissediyordum.İçimde ki karanlık gittikçe beni ele geçiriyordu.Yapacak hiç bir şeyim yoktu.Sevdiğim,arkadaşım,ailem yani her şeyim ölüyordu.Sessizce fakat acı verici bir şekilde.
Oturduğumuz bankta,bana sarılmıştı.Fakat o kadar zayıftı ki ben onu hissedemiyordum.Hastalık onu eriyip bitirmişti.Yeşil gözlerini dikerek bana baktı.O gözler uğruna neler feda etmezdim ki.Yine eskisi gibi pırıl pırıl bakabilmesi için...
Neden hiç yıldız yok?diye sordu.
Yüzü çok solgun,nefes alışı ise duyulmaz şekildeydi.Konuşmasa,onu ölmüş zannedebilirdim.
Çünkü,şimdi hepsi senin için gizleniyor.dedim.
Ne demek bu?diye sordu.Sesi çok kısık çıkmıştı.
Bu onlarında seni sevdiğini gösteriyor.Sana yardım etmeye çalışıyorlar.Belki de dua ediyorlar.
Peki sen?Sen de beni seviyor musun?Benim için dua ediyor musun?
Hayatımda belki de nadir ağladığım anlardandı.Sinem ölmek üzereydi.Bu histen bir türlü kurtulamıyordum.
Tabiki,hem de çok seviyorum seni.dedim.Sımsıkı sarıldım ona.
Ben de,ben de seni...
Sözlerini tamamlayamadı.Bana son defa gülümsedi ve başı koluma düştü.Tamamen harketsizdi.
Hıçkıra,hıçkıra ağlamaya başladım.Erkekler ağlamaz,lafına inat ağlamadığım yılların acısını çıkartıyordum sanki.
Son defa,Sinem'i alnından öptüm.Buz gibiydi alnı.
Sonrasını hiç bir zaman hatırlayamadım.Hayatıma,Sinem'den başkası da girmedi.Şimdi ölüm döşeğinde yine tek aşkımı düşünüyordum.Son defa yaptığımız konuşmayı da...