Tüfek Dede

Yolumuzun baş tarafında oturan bir dede. Yaşlı ve tipsiz, suratının ortası kırışıklıklarla kaplı cildi üstüne sivilceleri de eklenince mezarı andıran yaşlı çelimsiz herif...
Çarşamba pazarı gibi bahçesine kaçınca topumuzu yakalamak için bin dereden su getirirdik. Peki bu adam kim ? bu adamın bir ismi yok mu? Var elbet...
Fakat bizi bir karış camından her seferinde tüfeğiyle korkuttuğu için dede tüfekti yani nam-ı diğer tüfek dede.
O zamanlar üst mahallenin çocuklarıyla aramız kanlı bıçaklı. Yine bir sapanla adi bir savaş bitmek bilmiyor. Oradan çocuğun biri en arsız haliyle tüfek dede'nin camını kırmıştı. Herkes kaçışıyor...


Ben de kaçayım derken arkamdaki iri cüsseli çocuk beni dedeye itmez mi ! Herkesin kahkahaları içerisinde benim ?fedai ben miyim? haykırışlarım kahkahaları bölüyordu. Tüfek dedenin ensemde hissettiğim tokadının üzerine arkadaşlarım kahkahayı kesti. Dedeyi taşlamaya başlamışlardı.
Yağan taşlar değil , argolar, ünlemler , sövmeler...
Tüfek dede kaçarken kafasına gelen mermer ; mermer de mermer hani kızgın mı kızgın...
Akşam herkes evinde otururken cami imamının tüfek dede vefat etti cümlesi böldü sessizliği...
Kahrolası mermer...