Umutsuzlar Gezegeni

Açıldı birden dünyanın kapıları. Ve uçtu bilinmeze doğru küçük çocuk. Bir yere vardı uzayda , yarısı zifiri karanlık yarısı nur aydınlığı bir gezegene vardı.  Zümrüt gözlü hurîler onu bir yere götürdü. Küçük çocuk açınca gözlerini , kanatları beyaz,saçları siyah kralı tahtta otururken gördü.  Kralın yanı başında devasa bir asa vardı. 

Sordu küçük çocuk, krala :

-Burası neresi? 

-Umutsuzlar ülkesi ,diye cevap verdi kral. 

-Sadece karanlık taraf mı? 

-Hayır, aydınlık taraf da umutsuz. 

-Nasıl yani? 

-Aydınlık taraf çıkarları için umutlananlar

Karanlık taraf ise umudunu kesenlerdir.

-Peki ya siz? 

-...?

-Burada ceza var mı? 

-Olmaz mı evlat 

Umudu yakalayanlar dört duvar arasına bırakılır. 

-Neden ki ?

-Çünkü son pişmanlıklar büyük felaketler getirir. 

-Peki dört duvar neden?

-Orada 1 yıl kalırlar. Sadece su ve ekmek yerler. Ve varlığın içinde yokluğu anlamaya çalışırlar. 

-Ama insanlar yokluğu bildiklerinden ölümden korkmazlar mı? 

-Hayır evlat!Aksine bilmedikleri için ölümden korkarlar. Çünkü yokluk görebileceğin en acı varlıktır. 

-Anladım , dedi küçük çocuk. Umutsuzluğun pençesinde bulunanları gördü. Bir de dört duvarı düşündü. 1 yıl boyunca sadece karanlıkta beklemek çok zor olsa gerek dedi kendi kendine. Ve krala dönüp :

-Ama siz neden burada olduğunuzu söylemediniz. 

-Ben, dedi kral. 

Ben Sokrates'im , Platon'um , Aristo'yum , Ibni Sina'yım ben herkesim. Çünkü bizler ve bizden öncekiler yokluğu bilmedi. Veya bilmek istemedi.Bu yüzden ölüp gittik hepimiz. Ama ölümsüzlük yokluğun farkına varmak ile mümkün olabilir. Belki de yokluk

Neyi aradığını bilmeden durmadan aramandır,

Belki de yokluk

İçinde yaşadığın dünyadır, 

Belki de yokluk 

Kendi türün dışında diğer canlılara ettiğin zulümdür .

En önemlisi ise yokluk 

Kafanın içindekileri, gözünün önünde olanlardan ayrı tutmandır.

İşte yokluk bunlardır. Senin dünyan sadece var olanlarla değil var olamayanlarla da doludur. Anladın mı şimdi? 

-Evet, dedi küçük çocuk. Ve gözlerinden akan yaşları aldırmadan dünyaya geri döndü. İçinden şöyle dedi:

-Şimdi yoklukla yaşamak vakti.